پيش فرستادن:

قرآن كريم: «آنچه كه براى خود پيش مى فرستيد در نزد خدا خواهيد يافت ، چه خداوند به هر كار شما آگاه است» (بقره:110). معصوم (ع): «تا بتوانيد عمل نيكو به پيش فرستيد كه فردا (نتيجه) آن را خواهيد يافت» . (بحار:10/92)

پيشكار:

پيش كَش:

پيغمبر (ص) فرمود: «چون كسى به گراميداشت شما ، چيزى پيشكشتان نمود آن را رد مكنيد كه گراميداشت را جز درازگوش رد نكند». على بن جهم از حضرت رضا (ع) روايت كند كه فرمود: «گراميداشت را جز درازگوش رد نكند». على گويد: عرض كردم: چه نوع گراميداشتى؟ فرمود: «از قبيل عطر و هر چيزى كه جهت احترام كسى ، به وى دهند يا كارى كه بدين منظور انجام دهند». (بحار:75/14)

پيشگاه:

پيشگو:

پيشگوئى:

در متون حديثيه اسلام ، پيشگوئيهاى از زبان حضرات معصومين ـ تحت عنوان ملاحم، فتن، آخر الزمان، سيأتى زمان ـ و جز آن نقل شده است، و در اين باره كتابهائى مستقل تدوين گشته است.

«هان! پدر و مادرم فدايشان باد! آنها از گروهى هستند كه نامهايشان در آسمان معروف، ولى در زمين گمنامند، هان ! در انتظار باشيد كه اوضاع عموميتان عقب گرد كند، و پيوندهاتان از هم گسيخته گردد، و كم سنّ و سالانتان بر سر كار آيند; اين وضع در زمانى پيش آيد كه قرار گرفتن انسان مؤمن در زير ضربات شمشير بر او آسان تر باشد از به دست آوردن يك درهم از حلال، اين وضع به روزگارى پيش آيد كه اجر و ثواب گيرنده از دهنده بيشتر باشد (شايد بدين سبب كه دهنده در آن زمان از پول حرام و به خاطر ريا و تظاهر مى بخشد ولى گيرنده آن را در راه وظيفه شرعى خويش مصرف مى كند)، اين اوضاع به هنگامى رخ خواهد داد كه مست شويد اما نه از شراب بلكه از فراوانى نعمت، و سوگند خوريد نه از روى ناچارى، و دروغ بگوئيد اما نه از روى اضطرار، اين وضع در زمانى خواهد بود كه بلاها و مصائب آنچنان شما را صدمه و آسيب بزند كه پالان شتر پشت شتر را بجود (درد و رنج بكشيد و راه رهائى از آن را نيابيد)، آه اين شكنجه و سختى چه طولانى! و اميد رهائى از آن چه دور است!» . (نهج : خطبه 187)

پيش مرگ:

پيش نماز:

اگر امام جماعت به واسطه عذرى با تيمم يا با وضوى جبيره اى نماز مى خواند، مى شود به وى اقتدا كرد، ولى اگر به واسطه عذرى با لباس نجس نماز مى خواند بنابر احتياط واجب ، نبايد به وى اقتدا نمود. (توضيح المسائل)

پيشنمازهاى منصوب از جانب پيغمبر اسلام:

پيشنهاد:

پيشوا:

پيشوائى:

پيشه:

اميرالمؤمنين (ع) ـ در نامه خود به استاندار مصر، مالك اشتر ـ : «... بدان (اى مالك) كه مردم از گروههاى مختلف تشكيل يافته اند كه هر كدام جز بوسيله ديگرى اصلاح و تكميل نمى شوند، و هيچكدام از ديگرى بى نياز نيستند، و اين گروهها عبارتند از: لشكريان خدا، نويسندگان عمومى و خصوصى، قضاة عالى و دادگستر، انتظامات داخلى، بازرگانان و پيشهوران...و اين گروهها بدون بازرگانان و پيشهوران و صنعتگران قوامى ندارند ... پس به تجّار و پيشهوران به نيكى سفارش كن و رعايت حال آنان را در دستور كار خويش منظور و ملحوظ دار... (نهج : نامه 53)

پيشهور:

پيشى:

پيشين:

پيشينه:

پيشينيان:

اميرالمؤمنين (ع) در نامه اى به معاويه: «اما بعد، فقد آن لك ان تنتفع باللمح الباصر...» اما بعد، زمان آن رسيده كه از مشاهده امور به ديده بصيرت بهره مند گردى. تو با ادعاى باطل همان راه پيشينيان خود را مى پيمائى... (نهج : نامه 65)

پيغام:

پَيغَمبَر:

شمار پيامبران (به موجب مضامين احاديث) صد و بيست و چهار هزار، كه سيصد و سيزده نفر آنها مرسل و باقى غير مرسل بوده، اولين آنها حضرت آدم (ع) و آخرينشان پيامبر خاتم (محمد بن عبدالله «ص») بوده است .

قول دوم آنكه مرسل ، آن است كه صدا را مى شنود و فرشته وحى را مى بيند، و گاه در عالم خواب و گاه در بيدارى وحى به او مى رسد، و غير مرسل ، آنكه تنها در خواب به وحى دست مى يابد و صدا را مى شنود ولى فرشته وحى را نمى بيند. و ديگر اين كه رسول مى تواند از جنس ملائكه باشد بخلاف نبى غير رسول، كه از جنس ملك نتواند بود.

پيامبران به چهار طبقه منقسم مى گردند: برخى در جان خود به وى الهام مى شده و تكاليف خويش را بدين كيفيت دريافت مى نموده و او تنها پيامبر خود بوده است ; قسمى ديگر در عالم خواب مى ديده و صدا را مى شنيده ولى در بيدارى ملك وحى را نمى ديده و احكامى كه به وى مى رسيده به خود او اختصاص داشته و بر كسى مبعوث نبوده و شخص ديگرى بر او امامت مى كرده است، چنان كه ابراهيم (ع) بر لوط (ع) امامت مى نمود; قسم سوم پيامبرانى كه در عالم خواب مى ديده و مى شنيده و فرشته وحى را مشاهده مى نموده و بر جمعى از مردمان، اندك يا بسيار مبعوث بوده است، مانند حضرت يونس (ع)، چنان كه در قرآن كريم آمده است: (و ارسلناه الى مائة الف او يزيدون) ; قسم چهارم آنان كه در حالت خواب مى ديده و صدا را مى شنيده و در بيدارى فرشته وحى را مى ديده و صدا را مى شنيده است و او داراى مقام امامت بوده، مانند پيامبران اولو العزم، چنان كه حضرت ابراهيم (ع) دورانى پيامبر بوده ولى حايز مقام امامت نبوده تا آن كه خداوند فرمود: (انى جاعلك للناس اماما، قال و من ذريتى؟ قال: لا ينال عهدى الظالمين...). (مجمع البحرين)

«آياتى از قرآن درباره پيامبران»

(و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه ليبيّن لهم); ما هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر به زبان آن قوم تا معارف و احكام را بر آنها بيان كند . (ابراهيم:4)

(رسلا مبشّرين و منذرين...); پيامبرانى مژده رسان و بيم دهنده فرستاديم تا مردم را پس از آمدن پيغمبران بر خدا حجتى و عذرى نباشد و خداوند توانا و كارش بر وفق حكمت است . (نساء: 165)

«رواياتى درباره پيامبران»

امام كاظم (ع) فرمود: «خداوند پيامبرانش را بدين منظور فرستاد كه مردم به مدد عقلشان خداى خويش را بشناسند، لذا هر يك از آنها كه خدا را بهتر شناخت بهتر پذيراى دين گشت و آنكه عقل و خردش رساتر بود به مسئله خداشناسى آگاه تر گشت و (در نتيجه) خردمندترين آنان والامقام ترين آنان شد». (بحار:1/136)

هشام بن سالم به مردى شامى كه با اصحاب امام صادق (ع) بحث و مناظره داشت گفت: «اى برادر شامى! خداوند ، حق و باطل را درهم بياميخت آنچنان كه به يكدگر مشتبه شوند، و انبيا و اوصياى آنها را فرستاد تا ميان حق و باطل جدا سازند و اگر اين دو از يكديگر جدا و مشخص مى بودند به وجود انبيا و اوصياى آنان نيازى نبود». (بحار: 47/408)

اميرالمؤمنين (ع) در يكى از خطب خود فرمود: «خداوند تبارك و تعالى محمد (ص) را به حق فرستاد تا بندگانش را از قيد بندگى بندگان ، آزاد نموده به بندگى خويش سوق دهد، و از عهد و پيمان با بندگان بيرون نموده به عهد و پيمان خود درآورد، و از طاعت بندگان رها سازد و به طاعت خويش آرد و از تحت سرپرستى بندگان بدرآورده به سرپرستى خويش وارد كند». (بحار:77/365)

از اميرالمؤمنين (ع) روايت است كه فرمود : «خداوند پيغمبرى سياه پوست مبعوث نمود كه شرح حالش براى ما بازگو نشده است.

از امام صادق (ع) آمده كه فرمود : «برخى انبيا (در راه رساندن احكام) به گرسنگى دچار مى گشتند آنچنان كه از گرسنگى مى مردند و برخى از تشنگى مى مردند و برخى از برهنگى (در شدت سرما يا گرما) مى مردند و برخى بر اثر بيمارى. و بسا پيغمبرى بر قومى مبعوث مى شد و همين كه به دعوت مردم به يكتا پرستى و بندگى خدا مى پرداخت هنوز سخنش به پايان نرسيده او را مى كشتند...» . (بحار: 11/65)

امام صادق (ع) فرمود: «هرگز پيغمبر اسلام به تمام عقل خويش با مردم سخن نگفت و مى فرمود: ما پيامبران مأموريم كه با مردم به موازات عقلشان سخن بگوئيم». (بحار: 1/82 ـ 97)

«دعوى پيغمبرى»

پيغمبرى:

پيك:

اميرالمؤمنين (ع): «پيك تو بيانگر عقل تو، و نامه ات گوياترين سخنگوى تو است». (نهج : حكمت 301)

پيكار:

پيكان:

پيكر:

پيل:

پيله:

پيمان:

در نامه اميرالمؤمنين (ع) به مالك اشتر آمده كه : «اگر با دشمنت پيمانى بستى و يا امرى را براى او به عهده گرفتى به عهد و پيمانت وفا كن و در وفاى به عهد و ميثاقت امين باش و وجود خويش را در گرو آن بدان ; زيرا مردم با آن همه پراكندگى و ناهماهنگيشان در امر لزوم وفاى به عهد و پيمان ، سخت متفق و هماهنگند و در مورد هيچيك از فرائض الهى چنين هماهنگى را ندارند». (بحار: 100/47)

پيمان شكستن:

پيمان فُضُول:

پيمان عقبه:

پيمان مطيبين:

پيمان نظامى:

پيمانه:

پيمودن:

پينكى:

پينه:

پينه:

پيوستگى:

پيوستن:

پيوسته:

پيوك:

در حديث آمده كه هنگام خارش آن پيش از آنكه سر برون آرد بر آن نوشته شود: (و يسئلونك عن الجبال...آمنّا) و به صبر (داروئى) آن را مالش دهند. (بحار: 95/73)

پيوند:

پيوند:

پيوند دادن اجزاء بدن:

امام باقر (ع): «كسب آرايشگر زن را اشكالى نباشد تا گاهى كه شرط نكند و هر مقدار كه به وى دهند قبول كند، و (ديگر) آنكه موى زنى را با موى زن ديگر پيوند ندهد، آرى باكى نيست كه موى بز با موى زن پيوند زند». (بحار: 17/19)

پيه:

قرآن كريم: «و بر جهودان هر حيوان ناخن دار (مانند طيور و غيره) و از جنس گاو و گوسفند نيز پيهشان را حرام كرديم...و آنها چون ستم كردند ما بدين حكم آنها را مجازات نموديم...» . (انعام:146)

پيغمبر اكرم (ص): «هر كه لقمه اى پيه بخورد آن پيه به اندازه خود درد را از تن بيرون مى كند».