اَبِىّ :

اُبَىّ:

اُبَىّ :

وهم از آن حضرت آمده كه : سلمان فارسى زمانى كه در جستجوى دين صحيح بود نزد عده زيادى از علما رفت و آخرين عالمى را كه ملاقات نمود ابىّ بود كه مدت زيادى نزد او بود تا اينكه پيغمبر اسلام ظاهر شد ، ابىّ به سلمان گفت : آن كسى كه در جستجوى او بودى اكنون در مكه ظاهر شده، پس سلمان او را وداع گفت وبه سوى پيغمبر اسلام رهسپار شد . (بحار:17/141)

اُبَىّ :

اُبَىّ :

در كتاب كافى از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمود : ما خاندان پيغمبر(ص) قرآن را آنطور كه ابىّ خوانده ، مىخوانيم .

اَتّ :

اِتاء :

اَتابَك :

اتابكان آذربايجان :

شمس الدين ايلدگز 531

قزل ارسلان عثمان 581

مظفرالدين اوزبك 607 ـ 622

2 ـ محمد .

4 ـ ابوبكر. قتلغ اينانج .

انقراض اين سلسله بدست خوارزمشاهيان صورت گرفت.

پنج تن از اين طايفه در آذربايجان حكمرانى كردهاند اول ايشان اتابك ايلدگز بوده وى درم خريد وزير سلطان مسعود بن ملكشاه سلجوقى بود استعداد و لياقت او مسموع سلطان شده تربيتش كرد و در سلك امرا آمد و به امر اين پادشاه با لشكرى جرار به صوب آذربايجان تاخت و اين مملكت را ضبط كرد و از آذربايجان به طرف اران و مغان و شيروان روان شد و تمامى آن ولايت را مسخر كرد و به تبريز بازگشت و اين شهر را دارالملك خود ساخت و در عهد ارسلان بن طغرل كه برادرزاده مسعود و پسر زن ايلدگز بود و بعد از مسعود پادشاه شد حكمرانى عراق نيز ايلدگز را كشت و پس از بيست سال حكمرانى در سال پانصد و شصت و هشت هجرى درگذشت .

اتابكان الجزير و شام :

اشتهار عمده عمادالدين زنگى به جهاد اوست در مقابل صليبيون و او در واقع پيشقدم سلطان صلاح الدين بشمار مىرود. بعد از مرگ زنگى ممالك او به دو پسرش نورالدين محمود و سيف الدين غازى رسيد، نورالدين در شام مثل برادر به جلوگيرى از عيسويان مىپرداخت و سيف الدين در موصل و الجزيره حكومت مىكرد. بعد از اين دو برادر شعبه شامى خاندان زنگى به تدريج از ميان برفت ولى شاخه جديدى از آن در سنجار پيدا شد و يك شعبه نيز در الجزيره به ظهور رسيد. شاخه سنجار را در سال 618 ايوبيان از ميان برداشتند .

اتابكان فارس :

يكى از نوادگان سلغر بنام سنقر بن مودود در سال 543 بر فارس دست يافت و سلسلهاى تشكيل داد كه تا يك قرن و نيم دوام داشت اتابك سعد تبعيت خوارزمشاه را پذيرفت و دو قلعه اصطخر و اشكنون را به او واگذاشت و اتابك ابوبكر نيز به اطاعت اوگتاى قاآن ايلخان مغول گردن نهاد و از جانب او به قلب قتلغ خان ملقب گرديد. اتابكان آخرى فارس همه باجگزار ايلخانان ايران بودند و آخرين ايشان كه ابش خاتون باشد در عقد ازدواج منگو تيمور يكى از پسران هولاگو بود. سعدى شاعر معروف در زمان اتابك ابوبكر مىزيسته است .

557 زنگى

591 سعد

658 محمد

660 سلجوقشاه

اين سلسله را مغول از ميان برداشتند .

اتابكان لرستان (لر كوچك) :

و شرف الدين ابوبكر جاى او را گرفت و برادر او عزالدين گرشاسب اميرعلى بن بدر را به انتقام خون برادر ديگر يعنى سيف الدين رستم به قتل رسانيد و خليفه پسر ديگر بدر بن خورشيد يعنى حسام الدين خليل را كه از زمان قتل پدر در بغداد بود به لرستان روانه كرد ولى حسام الدين خليل چون شرف الدين را در قصد خود ديد به دارالخلافه بازگشت و شرف الدين نيز مقارن همين ايام هلاك شد و برادرش عزالدين گرشاسب به مقام امارت رسيد .

بعد از قتل حسام الدين خليل ابن بدر پسرش بدرالدين مسعود جاى او گرفت و به جهت كشيدن انتقام قتل پدر خويش به اردوى منگوقاآن رفت و از خان مغول استعانت جست .

اباقاخان بلاد لر كوچك را بين فلك الدين حسن و عزالدين حسين پسران بدرالدين مسعود تقسيم نمود اين دو برادر كه مدت 15 سال (677 ـ 692) حكومت مىكردند غالباً با همسايگان عاصى خود به جنگ اشتغال داشتند و حدود متصرفات لر كوچك در عهد ايشان از همدان تا شوشتر و از اصفهان تا عراق عرب بسط يافت و آن دو برادر با سپاهى كه بر هفده هزار تن بالغ بود از غالب معركهها مظفر بيرون آمدند از اين دو برادر حسن مردى عاقل و پرهيزكار و سليم النفس و حسين برخلاف كينهجو و سختكش بود و هر دو به سال 692 وفات يافتند .

سلسله امراى لر كوچك تا اواسط قرن دهم هجرى يعنى تا ايام سلطنت شاه طهماسب اول صفوى باقى بودند و آخرين ايشان كه ذكرى از او باقى است شاه رستم بن جهانگير ملقب به رستم خان است كه سمت لالائى يكى از دختران شاه طهماسب را با حكومت لرستان داشته است .

امراى لر كوچك

2 ـ سيف الدين رستم برادرزاده او .

4 ـ عزالدين گرشاسف بن محمد برادر ابوبكر .

6 ـ بدرالدين مسعود بن حسام الدين خليل از 640 تا 658 .

8 ـ فلك الدين حسن و عزالدين حسين دو پسر بدرالدين مسعود از 677 تا 692 .

10 ـ حسام الدين عمر و صمصام الدين محمود از 693 تا 695 .

12 ـ دولت خاتون زن عزالدين محمد و برادرش عزالدين حسين از 706 تا 720 .

14 ـ ملك عزالدين بن شجاع الدين محمود از 750 تا 804 .

16 ـ شاه حسين عباسى از 815 تا 873.

18 ـ اغور بن شاه رستم .

20 ـ رستم خان بن جهانگير از 949 تا 978 حيات داشته است .

اُتاق :

از حضرت رسول (ص) آمده كه هر چيزى را زكاتى است وزكات خانه اتاق پذيرائى است . (كنز العمال : 41504)

اَتان :

اِتاوَة :

اَتباع :

اِتباع :

اِتِّباع :

اِتِّجار :

اِتِّجاه :

اِتِّحاد :

1 ـ اتحاد در معنى حقيقى : آن است كه يك چيز به چيزى ديگر دگرگون گردد ، يا دو چيز يگانه گردد وبه يك چيز تبديل شود. بنابر اين اتحاد حقيقى خود به دو قسم تقسيم مىگردد : الف ـ اتحاد يعنى دگرگونى يك چيز به چيز ديگر . مراد از اتحاد در اين معنى آن است كه چيزى به چيزى ديگر تبديل گردد ، بدون آنكه استحاله يابد ، يا با چيزى ديگر بياميزد واز آميزش آن دو با يكديگر چيزى تازه پديد آيد ; ب ـ اتحاد يعنى يك چيز شدن دو چيز . مقصود از اتحاد در اين معنى آن است كه دو چيز يك چيز گردد ودو ذات مختلف به ذاتى يگانه بدل شود ودر جريان اين دگرگونى نه چيزى بر آن دو ذات بيفزايد ونه چيزى از آن دو بكاهد .

الف ـ استحاله : آن است كه يك چيز از طريق تغيير وانتقال به چيزى ديگر تبديل شود وحالت وكيفيتى ديگر بيابد ، اين دگرگونى ] = استحاله [ ممكن است به صورت دفعى يعنى از راه كون وفساد صورت گيرد ونيز ممكن است به صورت تدريجى ، يعنى از طريق حركت انجام پذيرد . تبديل شدن آب به هوا ، دگرگون شدن سياهى به سپيدى وبدل شدن موجود بالقوه به موجود بالفعل را مىتوان دگوگونى يك چيز از راه استحاله به شمار آورد .

ج ـ تأليف ] = اجتماع [ : چنان است كه اجسام گوناگون گرد هم آيند وبدين ترتيب متحد گردند واز تأليف واجتماع آنها با يكديگر ـ كه خود گونهاى اتحاد است ـ چيزى تازه پديد آيد . ابنسينا بر آن است كه اين اجتماع ] = اتحاد [ به سه شكل صورت مىپذيرد : 1 ـ در كنار هم بودن پارهها ] = تتالى اجزاء [ ، مثل اجتماع چيزهاى مختلفى كه از آن يك شهر به وجود مىآيد ; 2 ـ برخورد پارهها ]= تماس اجزاء[ ، مثل تماس اجزاى مختلف صندلى يا تخت با يكديگر وپديد آمدن تخت وصندلى ;
3ـپيوند پارهها ]= اتصال اجزاء[، مثل پيوند اجزا ، يا اندامهاى مختلف جانور وپديد آمدن جانور از اين پيوند .

هـ ـ خلع ولبس : وآن چنان است كه موجودى به صورت موجودى ديگر پديدار گردد . چنانكه فرشته به صورت انسان پديدار مىشود . از آنجا كه در جريان خلع ولبس ، موجود صورتى را فرو مىگذارد وصورتى ديگر به خود مىپوشد ، از اين گونه اتحاد بدين نام تعبير شده است . متكلمان ظاهر شدن جبرئيل بر پيامبر به صورت دحيه كلبى ، يكى از ياران خوش سيماى محمد(ص)، ونيز پديدار شدن فرشتگان بر ابراهيم (ع) به صورت انسان وبه عنوان مهمان را نمونهاى از اتحاد از طريق خلع ولبس به شمار مىآورند وبدين گونه روى دادن اين گونه اتحاد را روا مىشمرند .