افكندن . (لا تتخذوا بطانة من دونكم لا يألونكم خبالا ودّوا ما عنتّم ...) ; اى مؤمنان! از غير همدينانتان دوست همراز و صميمى مگيريد ، چه آنان (اجانب) هميشه دوست دارند كه شما در رنج و عذاب باشيد ... (آل عمران:118)

اَعناق :

اَعنان :

اَعنَف :

اَعِنَّة :

اَعواد:

اِعواز:

اِعوال:

اَعوام:

اَعوان:

اَعوَج:

اَعوَر:

اَعوَص:

اِعياء:

اَعياد:

اَعيان:

اعيان منشى:

اَعيَن:

اَعيُن:

اَعيى :

اِغاثة:

اِغارَة :

اَغانى:

اِغتِباط :

اِغتِذاء :

اِغتِذام :

اِغتِراب :

اِغتِرار :

اِغتِراف :

اِغتِسال:

امام صادق (ع) : «من ذكر اسم الله على وضوئه فكانّما اغتسل» : كسى كه بر وضوى خود نام خدا ببرد ، چنان باشد كه غسل كرده باشد . (بحار:80/314)

اِغتِشاش :

اِغتِصاب :

اِغتِلام :

اِغتِمام :

اِغتِنام :

اِغتِياب :

اِغتِيال :

اِغداف :

اِغداق :

اَغدَر :

اَغذِيَة :

اُغُر :

اَغَرّ :

اِغراء :

اِغراب :

اِغراد :

اَغراض :

اِغراق :

اِغرام:

اَغرَب :

اِغزاء :

اَغزَر :

اَغزَل :

اَغسال :

اِغشاء :

اَغصان :

اِغضاء :

اِغضاب :

اِغطاش :

اَغطِيَة :

اِغفاء :

اِغفال :

اَغفَر :

اَغفَل :

اِغلاء :

اِغلاس:

اِغلاظ :

اِغلاف:

اِغلاق :

اِغلال :

اَغلال :

علىّ (ع) : «والله لان ابيت على حسك السعدان مسهّداً ، او اُجَرَّ فى الاغلال مصفّدا ، احبّ الىّ من ان القى الله و رسوله ـ يوم القيامة ـ ظالما لبعض العباد ...»: به خدا سوگند كه اگر شب را بر روى خارهاى سعدان بيدار بسر برم و يا در غلها و زنجيرها بسته كشيده شوم، مرا خوشتر آيد از اين كه خدا و رسولش را در روز قيامت در حالى ملاقات كنم كه به يكى از بندگان خدا ستم روا داشته باشم... (نهج : خطبه 224)

اَغلَب :

اَغلَظ:

اَغلَف :

اُغلُوطَة :

اَغلى :

اَغَمّ:

اِغماء:

اَغمار :

اِغمار :

اِغماز :

اِغماض:

اَغَنّ:

اِغناء:

اَغنام :

اَغنى :

اَغنِياء :

«ما احسن تواضع الاغنياء للفقراء طلبا لما عندالله ، و احسن منه تيه الفقراء على الاغنياء اتّكالا على الله» : چه نيكو است فروتنى توانگران در برابر درويشان به هدف نيل به ثواب خداوندى ، و بهتر از آن بىاعتنائى درويشان است به توانگران به خاطر تكيه به خداوند و اعتماد به حضرتش. (نهج : حكمت 406)

اِغنِيَّة :

اِغواء :

اَغوال :

اَغيار :

اَغيَد :

اَغيَر :

اُفّ :

به معنى هنگام ، وقت ، چرك گوش ، تراشه ناخن ، آلودگى و ناپاكى .

اِفاءَة :

اِفادَة :

اَفاضِل :

اِفاضَة :

درآمدن در حديث و در آن خوض كردن. (هو اعلم بما تفيضون فيه كفى به شهيدا بينى و بينكم): بگو (اى محمد به مشركان) خداوند خود به گفتار و سخنى كه شما بدان (در محافلتان) مىپردازيد آگاهتر است و هم او به گواهى ميان من و شما بسنده است .. (احقاف:8)

اَفاعى :

اَفاعِيل:

اِفاقَة :

اَفّاك :

اَفانين :

اَفئِدَة :

اِفتاء :

اميرالمؤمنين (ع) ـ در نامه خود به قثم بن عباس ، والى مكة ـ : «اما بعد ، فاقم للناس الحجّ ، و ذكّرهم بأيام الله ، و اجلس لهم العصرين ، فافت المستفتى و علّم الجاهل و ذاكر العالم»: اما بعد، مراسم حج را براى مردم به پاى دار، و روزهاى خداى را به يادشان آر، و صبح و عصر براى رسيدگى به امور آنان بنشين، به كسانى كه پرسشى در رابطه با احكام دين دارند پاسخ ده، و نادان را آگاه ساز، و با دانشمندان به بحث و مذاكره دانش بپرداز ... (نهج : نامه 67)

افتادگان:

افتادگى :

اِفتِتاح :

تكبيرة الافتتاح : تكبيرة الاحرام . تكبيرات الافتتاح : هفت تكبير در آغاز نماز و قبل از نيت ، كه يكى از آنها تكبيرةالاحرام واجب است .

اِفتِتاحيّة :

اِفتِتان :

اِفتِخار:

در حديث است كه روزى اميرالمؤمنين(ع) به عيادت صعصعة بن صوحان رفت ، چون خواست برخيزد فرمود: اى صعصعة ! مبادا به اين كه من به عيادتت آمدهام بر ديگران افتخار كنى ... (بحار:49/269) . به «فخر» نيز رجوع شود.

اِفتِداء :

اِفتِراء:

اِفتِراس:

اِفتِراش:

اِفتراض:

اِفتِراق:

اِفتِضاض:

اِفتِعال :

اِفتِقاد :