اِقرار:

اقرار در مورد حق الناس چون ديون و غصب و حرق و نهب و غارت و جرح و قتل ستوده و نيكو است تا پيامد كار او دامنگير ديگرى نشود و صاحب حق بحقش برسد . «قولوا الحق و لو على انفسكم» ولى در مورد حق الله چون زنا و لواط و مانند آن نه تنها كار درستى نيست بلكه خود جرم است كه وسيله اشاعه فحشاء شود و بسا آبروى ديگرى برود.

اقرار كننده را «مقرّ» و آنكه بنفعش اقرار شده «مقرٌّ له» و امر مورد اقرار «مقرٌّ به» گويند.

و مىبايست مقر عاقل و بالغ بوده و ممنوع التصرف در مال خويش نباشد و بايد در كمال آزادى اقرار كند. اگر كسى در مرض موت به مالى براى ديگرى اقرار كند از ثلث حساب مىشود.

اميرالمؤمنين (ع) فرمود: كسى كه پس از برهنه كردن يا در حبس نگه داشتن و يا بر اثر تهديد و ارعاب اقرار بجرم نمايد حدى بر او نيست.

در خلافت عمر زن باردارى را به اتهام زنا بنزد خليفه احضار كردند، چون خليفه از او پرسيد اقرار نمود. عمر دستور داد وى را سنگسار كنند. على (ع) كه از آنجا مىگذشت و صحنه را ديد فرمود: جريان از چه قرار است؟ گفتند: مىخواهند اين زن را سنگسار كنند. على (ع) او را برگردانيد و به خليفه گفت: تو دستور دادهاى اين را سنگسار كنند؟ گفت: آرى، زيرا او بنزد من اعتراف نمود. على گفت: تو بر خود او دست دارى اما بر جنين در رحمش كه دستى ندارى! و ديگر اينكه شايد تو او را ترساندهاى و او پس از اين اقرار كرده؟ عمر گفت: آرى چنين بوده. على گفت: مگر نشنيدهاى كه پيغمبر (ص) فرمود: «لا حدّ على معترف بعد بلاء» كسى كه پس از شكنجه اعتراف كند حدّ بر او نيست؟ آرى آنكه در قيد يا زندان يا مورد تهديد است اقرارش را اعتبارى نباشد. پس عمر او را رها ساخت. (بحار:40/277 ـ 292)

اِقراض:

اِقراع:

اِقران:

در مسائل على بن جعفر از برادرش امام موسى بن جعفر (ع) آمده: و سألته عن الاقران بين التين و التمر و سائر الفواكه، ايصلح؟ قال: «نهى رسول الله (ص) عن الاقران، فان كنت وحدك فكل ما احببت، و ان كنت مع قوم فلا تُقرِن الا باذنهم»: از آن حضرت پرسيدم: آيا شايسته است كه دو نوع ميوه مانند انجيز و خرما و يا ميوههاى ديگر، با هم در دهان نهاده و خورده شود؟ فرمود: پيغمبر (ص) از اين كار منع كرده، آرى اگر خود تنها بودى هر چه دوست داشتى عمل كن ولى اگر در جمعى بودى با اجازه گرفتن از آنها مىتوانى اين كار بكنى . (بحار:10/265)

اَقران:

اَقرَء:

اَقرَب:

اَقرِباء:

اَقرَع:

اقرع:

اَقرَن:

اَقساط :

اِقساط :

اَقسام :

اِقسام :

اَقسَط :

اِقشِعرار :

اِقصاء :

اِقصار :

اَقصَم :

اَقصى :

اقضى:

اقط:

اَقطاب:

اَقطار:

اِقطاع:

اَقطع:

اِقعاء:

اِقعاد :

اِقعاص :

اَقعَس :

اِقعِنساس :

اِقفاء :

اَقفار :

اِقفار :

اَقفال :

عن ابىجعفر (ع) : «انّ الله ـ عزّ و جلّ ـ جعل للشرّ اقفالا ، وجعل مفاتيح تلك الاقفال الشراب ، والكذب شرّ من الشراب»: خداوند عزّ و جلّ، بر كارهاى بد قفلهائى نهاده و كليدهاى آن قفلها را شراب قرار داده است، ولى دروغ بدتر از شراب است . (وسائل:12/244)

اِقفال :

اَقَلّ :

اَقِلاّء :

اِقلاع :

اِقلال:

اَقلام :

اقلّ جمع:

اَقلَف :

اِقلِنساس :

اقليّت:

اقليتهاى دينى:

«اقليتهاى دينى در پناه اسلام»

و اگر با يهود و نصارى و مجوس كه در پناه و در كنار مسلمانان زندگى كنند مقرراتى بنام جزيه وضع نموده كه آن از ماليات متعارف حكومتها بسى كمتر است محض مصلحت سياسى و نيز اقتصادى بوده كه خود آنها نيز مشمول آن مصالح مىبودهاند و تا گاهى كه آنها بدين قانون پايبند بوده و به شرائط جزيه عمل كنند از عدل و مساوات و امنيت اسلام برخوردار بوده و حق حيات آنها در اجتماع به اندازه حق حيات مسلمانان خواهد بود .

امام كاظم (ع) فرمود: يكى از جهودان مدينه وجهى از پيغمبر (ص) طلبكار بود روزى آمد و مطالبه نمود، حضرت فرمود: اكنون چيزى در دست ندارم. وى گفت: تا طلبم ندهى از تو جدا نشوم. پيغمبر فرمود: من نيز بنزد تو مىمانم. حضرت در مسجد بماند و نمازهاى ظهر و عصر و مغرب و عشاء و صبح فردا را بى آنكه از مسجد بيرون رود بجاى آورد، در اين ميان اصحاب كه متوجه ماجرا بودند هر دم مرد يهودى را تهديد مىكردند. پيغمبر فرمود: چرا مزاحم او مىشويد؟! گفتند: آخر يك نفر يهودى شما را محبوس ساخته! فرمود: من مبعوث نگشتهام كه به كسى ستم كنم خواه اهل كتاب و پناهگزين اسلام و خواه كس ديگر باشد. چون آفتاب برآمد يهودى شهادتين جارى نمود و مسلمان شد و گفت: نيمى از مال خود را در راه خدا دادم، بخدا سوگند كه اين كار نكردم جز بدين منظور كه بدانم آيا اوصاف تو را كه در تورات ديدهام حقيقت دارد يا نه؟ زيرا وصف تو را در تورات خواندهام كه اين پيامبر زادگاهش مكه و هجرتگاهش طيبه باشد و خشونت ندارد و بر سر كسى فرياد نزند و خويشتن را به فحش زينت نكند...اين مال من در اختيار تو با آن هر چه خواهى كن. (بحار:100/48 و 16/216)

بدانكه رعيت به چند طبقه تقسيم مىشوند كه كار بعضى به سامان نرسد جز بوسيله بعضى ديگر و هيچ گروهى از گروه ديگر بىنياز نتوانند بود ـ آنگاه حضرت به يك يكِ از دستجات رعيت مىپردازد تا اينكه مىفرمايد ـ و از آن جمله جزيه پردازانىاند كه در پناه اسلام ميزيند (رعايت حال آنان را از نظر دور مدار) . (نهج : نامه 53)

«احكام اسلام در باره اقليتهاى دينى»

مشهور فقها بر اين نظريهاند كه كفار اهل كتاب بخصوص ـ در برابر حكومت اسلامى ـ ميان سه امر مخيرند: اسلام اختيار كنند يا جزيه بپردازند (به «جزيه» رجوع شود) و يا آماده نبرد باشند، و اما ديگر فرق كفر، مانند منكران و مشركان، ميان دو امر مخيرند: پذيرش اسلام و آمادگى به جنگ.

بعلاوه سيره و روش پيغمبر اسلام (ص) بر اين بوده كه هرگز مشركى را به قبول اسلام مجبور نساخت، و اگر احياناً در زواياى تاريخ به چشم مىخورد كه آن حضرت دستور قتل مشركى را صادر نموده، وى به دليل ديگر مستحق قتل بوده است، كه در آن صورت، حضرت به وى مىفرموده: اگر اسلام بياورى تو را از كشته شدن معاف مىدارم، چنانكه ولىّ مقتول به قاتل بگويد: اگر مسلمان شوى تو را مورد عفو قرار مىدهم.

سيره مسلمين پس از رحلت رسول(ص) نيز بر اين منوال بوده است، كفار بسيارى در ميان مسلمانان زندگى مىكرده ـ جز اهل كتاب ـ كه در امن و امان مىزيستهاند و كسى متعرض آنها نمىشده، حتى مكررا، ملاحده و زنادقه به نزد حضرات ائمه (ع) حضور مىيافته و با كمال اطمينان خاطر به بحث و مناظره مىپرداخته و با خاطرهاى شيرين از محبت و دلى پر بار از دانش، امام را بدرود مىگفتهاند، و همچنين دانشمندان اسلامى در رابطه با كفار و حسن معاشرت با آنها.

اگر قانونى از قوانين آنها به مسلمانان ارتباط داشت طبق قاعده الزام در مواردى كه زيان به آنها متوجه باشد حسب قوانين خودشان بايستى با آنها رفتار نمود.

اُقليدِس:

اِقلِيم:

اِقليما: