اَقمَر:

اَقمِشَة:

اَقمِصَة:

اَقمَن:

اِقناء :

اِقناع:

اُقنُوم:

اَقنى:

اِقواء :

اَقوات:

اقوال:

اقوام:

اَقوَد:

اَقوَم :

اَقوى :

اَقوِياء :

اَقهَر:

اَقيال:

اقيانوس:

اَكابِر:

اَكاذيب :

اَكابِر:

اَكّار:

اَكارِم:

اَكاسرة :

اَكّال:

اَكؤُس :

اِكباب :

اَكباد :

اِكبار :

اَكبَر :

اَكتاف :

اِكتِتاب:

اِكتِحال:

اِكتِراء :

اِكتِراث :

اِكتِزاز :

اِكتِساء :

اِكتِساب:

اكتسابى:

اِكتِشاف:

اِكتِفاء:

اِكتِناء:

اِكتِناف:

اِكتِياب:

اِكتِيال :

اِكثار:

اَكثَر :

اَكثَرِيّت:

بيشتر مردم. امام صادق (ع) در مواعظ خود به هشام ، فصلى در مذمت اكثريت مردم سخن مىگويد تا آنجا كه فرمود: قرآن مىفرمايد: (و ان تطع اكثر من فى الارض يضلّوك عن سبيله) ; اگر از اكثريت مردم پيروى كنى تو را از راه خدا بدر برند. و نيز فرموده: (و لكن اكثرهم لا يعلمون) ; ولى بيشترشان نمىدانند. و باز فرموده: (و اكثرهم لا يشعرون) ; بيشترشان بى شعورند. آنگاه به ستايش اقليت پرداخت و فرمود: در قرآن آمده (و قليل من عبادى الشكور); اندكى از بندگان سپاسگزارند. و نيز فرموده: (وما آمن معه الا قليل) ; جز گروه اندكى با او ايمان نياوردند.

اَكثَم:

اكثم بن صيفى:

نقل شده كه چون وى خبر پيغمبر (ص) شنيد فرزند خود را مصحوب نامهاى بنزد آن حضرت فرستاد و در نامه چنين نوشت: بنام تو اى خدا، از بنده به بنده، آنچه كه به تو رسيده به ما برسان زيرا از سوى تو به ما خبرى رسيده كه اصل آن را نمىدانيم، اگر چيزى به چشمت خورد به ما بنما و اگر چيزى دانستهاى به ما نيز بياموز و ما را در گنجى كه به دست آوردهاى شريك ساز. و السلام.

چون نامه به اكثم رسيد قبيله بنى تميم را گرد آورد و آنها را پند داد و آنان را به رفتن نزد پيغمبر دعوت نمود و به آنها فهماند كه رفتن به نزد آن حضرت واجب و لازم است ولى آنها وى را اجابت ننمودند جز فرزندان و نوادگان خودش كه باتفاق رهسپار مدينه گشتند ولى او پيش از رسيدن به مدينه بمرد. (بحار:22/87)

اَكحَل:

اِكداء :

اَكداس:

اِكذاب:

اَكذَب:

اُكذُوبَة :

اِكراء :

اِكراث:

اِكرام:

اِكراه:

اكراه در فقه يكى از محرمات و مفسدات عقود و عهود و معاملات است، زيرا در هر معامله و عقدى رضايت طرفين از اركان است و بايد قصد وقوع عقد را داشته باشند، و در اكراه رضايت و قصد متمشى نمىشود. در حديث آمده: «لا يحلّ مال امرء الاّ بطيب نفسه» و «رفع عن امتى تسع» كه يكى از آنها اكراه است.

اَكرَم :

اُكرُومَة :

اَكَرَة :

اِكسال:

اَكسَل :

اكسير:

اَكسِيَة:

اَكُفّ :

اِكفاء:

اَكفاء:

اِكفال :

اَكفان:

اِكفِهرار:

اَكفى:

اَكل:

علىّ (ع) : «طوبى لمن لزم بيته و اكل قوته»: خوش به حال كسى كه از خانه خود بيرون نيايد و روزى خويش را مصرف نمايد. (نهج : خطبه 176) . «الحسد يأكل الايمان كما تأكل النار الحطب»: حسد آنچنان ايمان را مىخورد كه آتش هيزم را بخورد (نهج : خطبه 86) . «من العناء انّ المرء يجمع ما لا يأكل»: از جمله رنج و مصيبتها آن كه آدمى اموالى را گرد آورد كه آن را نخورد . (نهج : خطبه 114)

اُكُل:

اَكَل :

اِكلاء :

اَكلُب :

اَكلَف :

اكلَة (به كسر يا فتح يا ضمّ همزة) :

اُكلَة :

اَكِلَة :

اَكِلَّة :

اِكليل :

اَكَم :

اُكُم :

اَكماء :

اِكماد :

اِكمال :

اَكمام :

اَكمَل :

اَكمُؤ :

اَكَمَة :

اَكمَه :

اَكناف :

اَكنان :

اَكِنَّة :

اَكوار:

اكوان:

اكوان اربعه:

توضيح آنكه اگر موجودات را بنگريم يا در حال حركتاند يا در حال سكون، يا در اجتماعند يا در افتراق. (فرهنگ معارف اسلامى)

اَكوَع:

اَكول:

اَكولة:

اَكياس:

اُكيدَر:

اَكيَس :

اَگَر:

اگر خداوند، روزى را براى بندگانش گسترش مىداد همانا در زمين سركشى مىكردند ولى به اندازهمىفرستد چنانكه خود بخواهد، كه او به حال بندگانش آگاه و بينا است. (شورى:27)

اَل:

و از جهت حرف اول كلمهاى كه بر آن درآيد بر دو قسم بود: شمسى و قمرى، و حروفى نيز كه الف و لام بر آن درآيد بر دو قسم است شمسى و قمرى. حروف شمسى عبارت است از:

حروف قمرى عبارت است از:

اِلّ:

اَلا:

اَلاّ:

اِلاّ:

اِله:

الله:

در ريشه لغوى كلمه «الله» اختلاف است، سيبويه دو وجه براى آن ذكر كرده، نخست آنكه در اصل «اله» بر وزن فَعال بوده، فاء كلمه كه همزه باشد حذف شد، بجاى آن «ال» لازمه آمد، دو لام بهم ادغام گرديد «الله» شد. و بدين سبب گفته مىشود: «ال» لازمه است كه اگر «ال» تعريف بودى همزهاش هميشه در درج كلام افتادى، در صورتى كه همزه الله در دو مورد ساقط نمىگردد و بسان همزه قطع خوانده مىشود، و آن دو مورد قسم است و نداء، چون: «افألله لتفعلنّ. و: يا الله اغفر لى».

و كسى كه مدعى شده الف و لام آن براى تعريف است اشتباه كرده، زيرا اسماء الله همه معرفهاند.

قول دوم اين كه مشتق باشد از «وله» بمعنى تحيّر، گفته مىشود: «اله ـ يأله» ، يعنى تحير، بدين جهت كه عقول همگان در درك كنه ذات حضرتش حيرانند. اين قول از ابو عمرو نقل شده است .

قول چهارم آن كه مشتق باشد از «اله» بمعنى سكن اليه. كه خلايق به ياد او سكون خاطر مىيابند. اين قول از مبرّد نقل شده است. (مجمع البيان)

الله اعلم:

اَلآن:

اَلب:

اَلب (فارسى):

اِلب:

اِلباء:

اَلِبّاء:

اَلباب:

اِلباس:

اَلبَتَّة:

البِدار:

اَلبِسَة :

اَلت :

اِلتِباس:

اِلتِجاء: