اِلتِحاء:

اِلتِذاذ :

اِلتِزاق :

اِلتِزام:

اِلتِفات:

اِلتِفاف :

على بن جعفر عن اخيه موسى (ع) قال: «سألته عن المرءة ليس لها الاّ ملحفة واحدة، كيف تصلّى؟ قال: تلتفّ فيها و تغطّى رأسها و تصلى...». (بحار:83/177)

اِلتِقاء:

اِلتِقاط:

اِلتِقاطِيّون:

التماس:

التماس دعاء: درخواست دعاى خير كردن: امام صادق (ع) فرمود: بيمارانتان را عيادت كنيد و از آنها بخواهيد شما را دعا كنند كه دعاى بيمار با دعاى ملائكه برابرى مىكند. (بحار:81/219)

اِلتِواء:

اِلتِهاب:

الّتى:

اِلتِياث:

در حديث است: «ان النفس قد تلتاث على صاحبها اذا لم يكن لها من العيش ما تعتمد عليه» نفس آدمى گاه در هماهنگى با صاحبش سستى و درنگى كند اگر آن مقدار از مال كه جهت هزينه زندگى بدان اعتماد توان كرد در اختيار نداشته باشد. (كافى:5/68)

اِلتِيام:

اِلجاء:

اِلجام :

اِلحاح:

اِلحاد:

اصل الحاد بمعنى عدول و انحراف از استقامت است: (ان الذين يلحدون فى آياتنا لا يخفون علينا)آنانكه درباره آيات ما انحراف مىورزند بر ما پنهان نمىمانند (فصلت:40). (و من يرد فيه بالحاد بظلم نذقه من عذاب اليم) ; هر كه به ستم در مسجدالحرام خواستار الحاد گردد او را عذابى دردناك بچشانيم . در معنى الحاد در اينجا اختلاف است برخى گويند مراد شرك و پرستش غير خدا است و بعضى گفتهاند بىباكانه به گناهان بزرگ دست زدن است و عدهاى گفتهاند هر گناهى در مسجدالحرام انجام شود حتى ناسزائى به خدمتكار خود گفتن نيز الحاد است بجهت عظمت مكان. (مجمع البيان)

اِلحاف:

اِلحاق:

اَلحان :

اِلحان :

اَلحَن :

اَلَدّ:

اَلَذّ :

اَلّذى:

اِلزام:

الزام نمودن والى مسلمين، مردمان را به اقامه شرايع و فرائض و احترام به قوانين عامه اجتماعيه، از شئون ولايت است، و وقايعى در اين باره بطرق عامه و خاصه نقل گرديده است، از جمله از حضرت رسول(ص): «والذى نفسى بيده لقد هممت ان آمر بحطب فيحطب، ثم آمر بالصلاة فتقام، ثم آمر رجلا فيصلى بالناس، ثم انطلق معى برجال معهم حزم من حطب الى قوم لا يشهدون الصلاة، فاحرّق عليهم بيوتهم بالنار»: سوگند به آن كه جانم به دست اوست كه تصميم گرفتم دستور دهم هيزمى فراهم سازند و سپس بگويم نماز بپا كنند و يك نفر را به امامت جماعت معين كنم و آنگاه به اتفاق جمعى به سراغ كسانى رويم كه به نماز جماعت حضور نمىيابند و خانههاشان بر سرشان آتش بزنم . (تبصرة:2/138 بنقل الموسوعة الفقهية:6/183)

الزام: قاعده. به «قاعده الزام» رجوع شود.

اَلس:

اَلَستُ:

اما محققين اهل تفسير اين قول را به چند دليل مردود شمرده و بطور كلى عالم ذر را منكر گشته و آيه را به وجه ديگر تفسير نمودهاند. به «ذر» در اين كتاب رجوع شود .

اَلسُن:

اَلسِنة:

اِلصاق:

اِلطاف:

اَلطاف:

اِلغاء:

اَلغاز:

اُلُغ بيگ :

ميرعلى شيرنوائى در مجالس النفائس (ص 125) آرد :

هر چند ملك حسن به زير نگين تستشوخى مكن كه چشم بدان در كمين تست

اَلِف:

«حمدت و عَظَّمتُ من عظمت منته، و سبغت نعمته و تمت كلمته، و نفذت مشيته، و بلغت حجته، و عدلت قضيته، و سبقت غضبه رحمته; حمدته حمد مُقِرٍّ بربوبيته، متخضّع لعبوديته، منتصل من خطيئته، معترف بتوحيده، مستعيذ من وعيده، مؤمّل من ربه، مغفرة تنجيه، يوم يشغل كل عن فصيلته و بنيه، و نستعينه و نسترشده و نؤمن به و نتوكل عليه، و شهدت له تشهّد مخلص موقن، و فَرَّدتُهُ تفريد مؤمن متيقّن، و وحّدته توحيد عبد مذعن ليس له شريك فى ملكه، و لم يكن له ولى فى صنعه، جلّ عن مشير و وزير و عون و معين و نظير، علم فستر، و بطن فخبر، و ملك فقهر، و عصى فغفر، و عبد فشكر، و حكم فعدل، و تكرم و تفضل، لن يزول، و لم يزل، ليس كمثله شىء، و هو قبل كل شىء و بعد كل شىء، رب متفرد بعزّته متمكن بقوّته، متقدس بعلوّه، متكبر بسموّه، ليس يدركه بصر، و لم يحط به نظر، قوىّ منيع بصير سميع رؤوف رحيم، عجز عن وصفه من وصفه، و ضل عن نعته من عرفه، قرب فبعد، و بعد فقرب، يجيب دعوة من يدعوه و يرزقه و يحبوه، ذو لطف خفى، و بطش قوى، و رحمة موسعة، و عقوبة مرجعة، رحمته جنة عريضة مونقة، و عقوبته جحيم ممدودة موبقة، و شهدت ببعث محمد عبده و رسوله و نبيه و صفيه و حبيبه و خليله، بعثه فى خير عصر و حين فترة و كفر، رحمة لعبيده و منة لمزيده، ختم به نبوته، و وضحت به حجته فوعظ و نصح و بلغ و
كدح، رؤوف بكل مؤمن، رحيم سخى رضى ولى زكى، عليه رحمة و تسليم، و بركة و تعظيم و تكريم، من رب غفور رحيم، قريب مجيب حليم.

يوم يفوز فيه من ثقل وزن حسنته، و خفّ وزن سيئته، و عليكم بمسئلة ذل و خضوع، و تملق و خشوع، و توبة و نزوع و ليغتنم كل منكم صحته قبل سقمه و شيبته قبل هرمه، و سعته قبل فقره و فرغته قبل شغله، و حضره قبل سفره، و حياته قبل ]موته، قبل[ ان يهن و يهرم، و يمرض و يسقم، و يملّه طبيبه، و يعرض عنه حبيبه، و ينقطع عمره و يتغير عقله.

و جىء بكلّ نبىّ و صدّيق و شهيد و منطيق، و قعد لفصل حكمه قدير، بعبده خبير بصير، فكم حسرة تضنيه فى موقف مهيل، و مشهد جليل، بين يدى ملك عظيم بكلّ صغيرة و كبيرة عليم، فحينئذ غير مرحومة و صرخته غير مسموعة و برزت صحيفته، و تبيّنت جريرته، فنظر فى سوء عمله و شهدت عينه بنظره، و يده ببطشه، و رجله بخطوه، و جلده بلمسه، و فرجه بمسّه، و يهدّده منكر و نكير، و كشف له حيث يصير، فسلسل جيده، و غلّت يده، فسيق يحسب وحده.

هذه منزلة من خشى ربّه و حذّر نفسه، و تلك عقوبة من عصى منشئه، و سوّلت له نفسه معصية مبدئه، لهو ذلك قول فصل، و حكم عدل، خير قصص قصّ، و وعظ به و نصّ، تنزيل من حكيم حميد». (بحار:77/343)

اَلف:

رسول الله (ص) : «فقيه واحد اشدّ على ابليس من الف عابد» (بحار:1/177) . و عنه (ص) : «من تعلّم باباً من العلم ـ عمل به او لم يعمل ـ كان افضل من ان يصلّى الف ركعة تطوّعاً» . (بحار:1/180)

اِلف :

«طوبى لمن يالف الناس و يالفونه على طاعة الله» . (بحار:78/56)

اِلفاء :

جابر عن ابىجعفر (ع) قال : قال رسول الله (ص) : «يا معشر الناس ! لا اُلفينّ رجلا مات له ميّت فانتظر به الصبح ، ولا رجلا مات له ميّت نهارا فانتظر به الليل ، لا تنتظروا بموتاكم طلوع الشمس ولا غروبها ، عجّلوا بهم الى مضاجعهم ، يرحمكم الله ...» : پيغمبر(ص) فرمود : اى مسلمانان ! نيابم (خبردار نشوم) كه يكى از شما يكى از بستگانش بميرد و جنازه را تا به صبح نگه بدارد (و تجهيزش را به تاخير اندازد) و يا آن كه يكى از شما يكى از بستگانش در روز بميرد و مراسم تجهيزش را تا به شب به تاخير افكند ، هيچگاه در مورد مردگانتان منتظر طلوع خورشيد يا غروب خورشيد مباشيد ، هر چه زودتر آنها را به خوابگاههايشان برسانيد . (كافى:3/137)

اَلفاظ :

الفبا :

معلوم مىشود بعدها به مناسبت بعضى نظريات كه اغلب گويا مستند به صوت و مخرج صوت بوده در ترتيب فوق باز تبديلات و تغييراتى دادند و ترتيب حروف الفبا را به صورتى در آوردند كه اكنون در ايران و غيره متداول است . (حاشيه برهان قاطع مصحح دكتر معين)

اُلفَت:

از امام باقر (ع) روايت است كه اميرالمؤمنين (ع) در حال احتضار ، فرزندان را احضار و سفارشات و وصاياى لازم را به آنان نمود و سپس فرمود: اى فرزندانم! دلها بسان گروههائى از لشكرى سازمان يافتهاند كه افراد هر گروه به ديده دوستى بيكديگر مىنگرند و با محبت در نهان با هم سر و سرى دارند، چنانكه بسا در عالم خودشان برخى با برخى دشمن بودهاند كه آن نيز ناخودآگاه اثرش آشكار گردد، پس اگر ديديد كسى را كه سابقهاى پيشين به وى نداريد دوست ميداريد به چنين كسى اميدوار باشيد، و چون ديديد كه از كسى بى سابقه قبلى بدتان مىآيد از او بر حذر باشيد. (بحار:61/149)

سدير صوفى گويد: به حضرت صادق(ع) عرض كردم: بسا يكى را مىبينم كه تا آن روز او را نديده بودهام ولى در عين حال محبت عجيبى از او در دل خود مىيابم و چون با او سخن مىگويم مىبينم او نيز اين چنين مرا دوست دارد؟! فرمود: اى سدير راست گفتى، آرى دلهاى مؤمنان آنچنان به يكديگر مرتبطند كه چون يكديگر را ملاقات نمايند بهم آميخته شوند بسان قطره آبى كه بجويبارى رسد، گرچه به زبان اظهار دوستى با يكديگر نكنند، ولى دلهاى بدان هر چند بظاهر به يكديگر اظهار محبت كنند از هم دورند مانند چارپايان كه گرچه روزگارى در يك آخور با هم علف خورده باشند از يكديگر نفرت دارند. (بحار:61/149)

امام صادق (ع) فرمود: (در نظام خلقت) هر چيزى به چيزى (متناسب با خود) انس گيرد و احساس آرامش كند، و مؤمن چون مؤمن ديگر را ملاقات نمايد احساس آرامش كند چنانكه اگر پرندهاى پرنده ديگر همجنس خود را ببيند. (بحار:74/274)

اميرالمؤمنين (ع) فرمود: دلها (در آغاز) وحشى و چموشند، چون با آنان الفت برقرار كنى رام گردند. (بحار:74/178)

اَلق:

اِلقاء:

اَلقاب:

اِلقام:

اَلَك:

اللاّء:

اَلكَن :

اللاّئى:

اللاّتى:

اَلَم:

اِلماح:

اِلماع :

اِلمام :

المص :

3 ـ رموزى باشد ميان خدا و پيغمبر .

اَلمَعِىّ :