اُمَيَّة:

اُمَيَّة:

از حضرت رسول (ص) نقل شده كه امية بن ابى صلت شعرش ايمان آورده ولى دلش ايمان نياورده است .

گويند كه امية ابن ابى صلت در كتب آسمانى خوانده بود كه در آخر الزمان پيغمبرى مبعوث خواهد شد و چون خود مردى اديب و شاعر بود اميد داشت كه خود همان پيغمبر باشد، و چون پيغمبر اسلام مبعوث شد بر او حسد برد، بفكر افتاد كه نقطه ضعفى براى حضرت پيدا كند، روزى بر كشتههاى بدر عبور مىكرد، پرسيد: اينها را چه كسى كشته؟ گفتند: پيغمبر (ص). گفت: اگر او پيغمبر بودى خويشان خود را نكشتى. و گويند: آيه (و اتل عليهم نبأ الذى آتيناه آياتنا) درباره او نازل شده. (بحار:22/35)

اُمَيَّة:

اميّة:

اَنّ:

اَن:

اَن:

اَن:

انّ:

انّ را در نه جا مكسور خوانند:

2 ـ بعد از «الا»ى تنبيه: الا انّ زيدا قائم.

4 ـ در جواب قسم: والله ان زيدا قائم.

6 ـ بعد از واو حاليه: جاء زيد و انّ يده على رأسه.

8 ـ قبل از لام معلّقه: (و الله يعلم انك لرسوله).

و هر گاه تأويل جمله بمصدر لازم باشد آن را مفتوح خوانند.

اِن:

اِن:

اَنا:

اِناء:

الصادق (ع): «غسل الاناء و كسح الفناء مجلبة للرزق»: شستن ظرف و روفتن سراى خانه موجب جلب روزى است . (بحار:66/403)

«و كان (ص) لا يتنفس فى الاناء اذا شرب، فان اراد ان يتنفس ابعد الاناء عن فيه حتى يتنفس»: پيغمبر (ص) در ظرف آب نفس نمىكشيد، و چون مىخواست نفس بكشد ظرف را از دهان دور مىكرد آنگاه نفس مىكشيد . (بحار:66/472)

اِنابة:

اَنات :

اُناث :

اِناث :

اَنار:

از اميرالمؤمنين (ع) روايت است كه فرمود: انار را با پيهش بخوريد كه معده را دباغى مىكند. و از آن حضرت نيز روايت شده كه فرمود: كودكان خود را انار بخورانيد كه زودتر زبانشان باز شود.

وليد بن صبيح گويد: روزى امام صادق(ع) از انار سخن گفت و فرمود: ميخوش (ترش و شيرين) آن در معده سازگارتر است.

در حديث آمده كه: انار نخبه ميوهها است و نزد پيغمبر (ص) از همه ميوهها محبوبتر بوده، غذا را بر سير گوارا نموده و گرسنه را سير كند و در هر انار يك دانه بهشتى است، كسى را در خوردنش شريك نكنند خوردن پيهش دباغى معده است، دود چوبش خزنده را نابود كند. (بحار:66 و 62)

اِنارَة :

اميرالمؤمنين (ع) : «عبادالله ! الله الله فى اعزّ الانفس عليكم و احبّها اليكم ، فانّ الله قد اوضح لكم سبيل الحق و انار طرقه ، فشقوة لازمة او سعادة دائمة»: اى بندگان خدا! خداى را، خداى را در باره آن كه از هر كسى به نزدتان ارجمندتر و محبوبتر است (يعنى خودتان) مراقب باشيد، كه خداوند، راه حق را بر شما آشكار ساخته و جادههايش را روشن نموده است، حال، يا سرانجام كارتان بدبختى دائمى است يا خوشبختى هميشگى . (نهج : خطبه 157)

اُناس:

اَناسِىّ :

(و انزلنا من السماء ماءً طهوراً * لنحيى به بلدة ميتاً و نسقيه مما خلقنا انعاما و اناسىّ كثيراً) : آبى پاكيزه از آسمان فرو فرستاديم تا بدان سرزمينهاى مرده را زنده سازيم و حيوانات و انسانهاى بسيارى را از آن بنوشانيم . (فرقان:49)

اَناشيد :

اِناطه:

اِنّا لله و انّا اليه راجعون:

بخشى از آيه قرآن (بقره:156) است (الذين اذا اصابتهم مصيبة قالوا انا...).

مرحوم طبرسى گويد اين آيه از اين جهت مايه دلدارى و تسلى خاطر مصيبت زده است كه وى به اقرار به بندگى و اينكه مالكى مدبر بر سر دارد تسليم امر و تدبير مالك خويش است كه اگر آن مصيبت از جانب خدا و بعدل است خداوند خود آن را جبران كند و اگر به ستم به وى رسيده خداوند از ستمگر انتقام بستاند، و ديگر اينكه روزگارى ما همه به پيشگاه عدل خدا حضور يابيم، روزى كه جز او داورى نباشد، و اين مصيبت كه امروز به حساب خدا نهيم آن روز بكار آيد و به داورى خداوند ما را سود دهد.

ام سلمه از حضرت رسول (ص) روايت كند كه فرمود: كسى كه چون مصيبتى به وى رسد بگويد: «انا لله و انا اليه راجعون» خداوندا در برابر اين مصيبت پاداشم ده و بجاى آنچه كه از دست دادهام بهترم عطا كن، خداوند خواستهاش را بدهد.

از امام صادق (ع) روايت است كه اگر كسى هنگام مصيبت كلمه استرجاع (انا لله...) به دلش بيفتد (به وى الهام شود كه ما ازان خدائيم و بازگشتمان بنزد او است) بهشت او را واجب شود. (بحار:82/128)

اِنالَة:

اَنام:

انا مدينة العلم:

ترمذى در صحيح خود، و بغوى در صحاح، و خوارزمى در مناقب و اكثر محدثين عامه، حديث مزبور را نقل كردهاند.

اَنامِل :

اَناة :

اَنباء :

اِنباء :

اِنبات:

اَنبار :

اَنبار :

اميرالمؤمنين (ع) در مسير خود به صفين هنگامى كه به شهر انبار رسيد كدخدايان آنجا به استقبال حضرت آمده محض احترام، از مركب پياده شدند و با سرعت به سوى او شتافتند (و مراسمى كه نشانه ذلت و كرنش در برابر امرا بود انجام دادند) امام (ع) فرمود : اين چه كارى است كه شما كرديد ؟! گفتند : اين آداب و رسومى است كه ما زمامداران خويش را بدان بزرگ مىداريم . حضرت فرمود : به خدا سوگند با اين عمل زمامداران بهرهمند نگردند و شما با اين كارتان در دنيا رنج و مشقت به خود هموار مىسازيد و در قيامت مايه شقاوت و بدبختى شما خواهد بود ، و چه زيانبار است
مشقتى كه در پى آن مجازات الهى باشد ! و چه پرسود است آرامشى كه با آن ايمنى از عذاب دوزخ بود !. (نهج : حكمت 37)

اَنباز:

اَنبان:

اِنبِثاق:

اَنبُر :

اِنبِراء :

اِنبِساط:

اِنبِطاح:

انبطح الوادى: رودبار فراخ گرديد. انبطح السحر: سحر منبسط گرديد، نه آغاز سحر.

اِنبِعاث:

اِنبِعاج:

اُنبوب:

اَنبُوه :

اَنبى :

اَنبِياء:

اَنبِياء:

اَنت:

اِنتاج:

اِنتِباه:

اِنتِحاء:

اِنتِحاب:

اِنتِحار:

اِنتِحال :

اِنتِخاء :

اِنتِخاب:

اِنتِداب:

اِنتِزاع:

اِنتِساب:

اِنتِشار:

اِنتِصاب:

اِنتِصار:

اِنتِصاف:

ابوعبدالله (ع) : «اخذ الله ميثاق المؤمن على ان لا تصدّق مقالته ، ولا ينتصف من عدوّه ...» . (بحار:68/215)

اِنتِطاح:

اِنتِظار:

اِنتِظار فرَج:

اِنتِظار نماز:

نيز از آن حضرت است: تا گاهى كه ـ شما مسلمانان ـ در انتظار نماز باشيد كه كى وقت آن فرا رسد پيوسته در خير و خوشى زندگى كنيد. نيز از آن حضرت رسيده: هر كه در انتظار نمازى بود تا گاهى كه حدثى از او سر نزده بمنزله كسى است كه در نماز باشد. (كنز العمال: 19085 و 19075)

اِنتِظام:

اِنتِعاش:

اِنتِعال:

اِنتِفاء:

اِنتِفاخ:

اِنتِفاض:

اِنتِفاع:

رسولالله (ص) : «خيرالناس من انتفع به الناس» (بحار:75/23) . ابوجعفر الباقر (ع): «عالم ينتفع بعلمه افضل من عبادة سبعين الف عابد» (بحار:2/18) . رسول الله (ص) : «اذا مات الانسان انقطع عمله الاّ من ثلاث : علم ينتفع به ، او صدقة تجرى له ، او ولد صالح يدعو له» . (بحار:2/23)

اميرالمؤمنين (ع) : «من احبّ النساء لم ينتفع بعيشه» (بحار:2/107) . ابوعبدالله الصادق (ع) : «ستّ خصال ينتفع بها المؤمن من بعد موته : ولد صالح يستغفر له ، و مصحف يُقرَأ فيه ، و قُلَيبٌ يحفره ، و غرس يغرسه ، و صدقة ماء يجريه ، و سنّة حسنة يؤخذ بها بعده» . (بحار:6/293)