اِنتِقاء:.

اِنتِقاد:

اِنتِقاص :

ابوعبدالله الصادق (ع) : «من كان يؤمن بالله و اليوم الآخر فلا يقعدنّ فى مجلس يعاب فيه امامٌ او يُنتَقَصُ فيه مؤمنٌ»: هر آن كس به خدا و روز جزا ايمان دارد، نبايد در مجلسى نشيند كه امام و پيشوائى را در آن عيب مىكنند و يا مؤمنى را در آن منقصت مىنمايند . (بحار:74/214)

اِنتِقاض:

و فى الحديث: «اذا قدرت على الماء انتقض التيمم» . (بحار:81/148)

اِنتِقال:

ابوعبدالله (ع) : «احسنوا جوار النعم ، و احذروا ان ينتقل عنكم الى غيركم ، اما انها لم ينتقل عن احد قطّ فكادت ان ترجع اليه» . (بحار:71/47)

اِنتِقام:

آيات و روايات در جواز انتقام و مقابله بمثل بسيار آمده كه از آن جمله است (فمن اعتدى عليكم فاعتدوا بمثل ما اعتدى عليكم); هر كه به شما تجاوز كند شما نيز بمانند آن بر او تجاوز كنيد. (وان عاقبتم فعاقبوا بمثل ما عوقبتم به) ; چون خواستيد كسى را كه به شما ستم نموده كيفر كنيد بهمان اندازه كه به شما رسيده او را كيفر كنيد و اگر شكيبائى پيشه سازيد همان شما را بهتر بود. و (و جزاء سيّئة سيئة مثلها) ; كيفر بدى ، بدى مانند آن است.

آرى شرع اسلام هر چند انتقام را در موارد خاص حق هر كس كه بزه بر او وارد شده مقرر فرموده تا اين قانون در حدّ خود جلوگير جرايم و جنايات گردد ولى از آنسوى در آيات متعدّدى از قرآن به عفو و گذشت تشويق و تأكيد نموده، از جمله (و ليعفوا و ليصفحوا الا تحبون ان يغفر الله لكم)(نور:22)

از عايشه نقل است كه گفت: پيغمبر(ص) هرگز درصدد انتقام از كسى برنيامد مگر اينكه به يكى از قوانين و مقدّسات اسلام اهانتى مىشد كه در آن حال آستين تصميم را بالا مىزد. (كنزالعمال:18716)

از امام صادق (ع) روايت شده كه خداوند به يكى از پيغمبران خود وحى نمود: اى فرزند آدم در حال خشمت به ياد من باش تا در خشمم تو را ياد كنم و تو را مورد خشم خود قرار ندهم ، و به انتقامى كه من از دشمنانت مىستانم راضى باش كه انتقام من بهتر است از انتقامى كه تو خود بستانى.

اميرالمؤمنين (ع) فرمود: سه كسند كه از سه كس انتقام نگيرند: شرافتمند از پست فطرت ، و بردبار از سفيه و بيخرد، و نيك سيرت از بد سيرت.

نقل است كه چون پيغمبر (ص) در احد چشمش به بدن مثله شده حمزه افتاد سخت متأثر گشت و گفت: خداوندا تو را سپاس مىگويم و به پيشگاهت شكايت مىكنم و از تو مدد مىجويم. سپس فرمود: اگر روزى (بر اين دشمنان) دست يافتم مثله مىكنم و مثله مىكنم. در اين حال اين آيه فرود آمد (و ان عاقبتم فعاقبوا بمثل ما عوقبتم و لان صبرتم لهو خير للصابرين) ; اگر خواستيد انتقام بستانيد بايستى به اندازه جنايتى باشد كه به شما رسيده و اگر شكيبائى ورزيد و گذشت نمائيد چنين كارى صابران را گزيدهتر باشد. پيغمبر (ص) چون شنيد فرمود: پس (اكنون كه صبر و گذشت به نزد پروردگارم گزيدهتر است) صبر مىكنم، و صبر مىكنم . (بحار:73 و 71 و 20)

اِنتِكاس:

اِنتِماء:

اَنتَن:

اِنتِهاء:

اِنتِهاب:

اِنتِهار:

اِنتِهاز:

اِنتِهاك:

اِنتِياب:

اِنثِلام:

اِنثِناء:

اُنثى:

اُنثَيان:

اُنثَيَين :

اِنجاء :

اِنجاب :

اَنجاب:

اِنجاح :

اِنجاد:

اِنجاز :

اَنجاس:

اِنجاص:

اِنجاع:

اَنجال:

انجام:

اَنجَب :

انجبار:

اَنجَح :

ابوجعفر الباقر (ع) : «لا شفيع للمرءة انجح عند ربّها من رضا زوجها»: هيچ شفاعتگرى براى زن ناجحتر از خوشنودى همسرش نيست . (بحار:81/345)

انجُدان:

اِنجِذاب:

اِنجِرار :

اَنجَس :

اَنجَع :

اِنجلاء :

انجُم:

اِنجماد:

انجُمن:

انجير:

و از حضرت رسول (ص) نقل است كه انجير بواسير را قطع كند و نقرس را سودمند است.

از حضرت رسول (ص) نقل است كه فرمود: انجير را (از هر دو نوع) تر و خشك آن بخوريد كه نيروى جنسى را فزون سازد و بواسير را قطع كند... (بحار:66/185)

اِنجيل:

نام اين كتاب دوازده بار در قرآن مجيد ذكر شده. قرآن، انجيل را كتاب خدا مىداند: (و انزل التوراة و الانجيل من قبل هدى للناس و انزل الفرقان)ولى آن انجيل را كتاب آسمانى مىداند كه مشتمل بر احكام و تكاليف بشر باشد و زندگى او را تنظيم كند و سر و سامان بخشد ـ چنانكه شأن اديان الهى است ـ (و ليحكم اهل الانجيل بما انزل الله)و (و آتيناه الانجيل فيه هدى و نور)، انجيلى كه به آمدن پيغمبر بعد و كتاب بعد از خود مژده دهد و پيامبر و كتاب پيش از خود را تصديق نمايد: (و مصدقا لما بين يديه من التوراة) و (الذين يتبعون الرسول النبى الامّى الذى يجدونه مكتوبا عندهم فى التوراة و الانجيل)، و قرآن يك انجيل را مىشناسد
نه اناجيل را، انجيلى كه مشتمل بر كلام خدا باشد نه گفتار خود حضرت عيسى (ع) و رسولان، و نه انجيلى كه پس از ارتحال حضرت عيسى (ع) تدوين شده باشد.

انجيل مرقس پس از متى به زبان يونانى نوشته شد و حدود 66 م منتشر گشت.

انجيل يوحنا شصت سال پس از مسيح يعنى سال 93 م نوشته شده است .

و ديگر انجيل «توما اسرائيلى» است كه دانشمند «كوتليه» نسخهاى از آن را در كتابخانه ملك بجست كه به زبان يونانى و در قرن 15 نسخهبردارى شده بوده، وى در اروپا آن را منتشر ساخت.

و ديگر انجيل «نيكوديم» كه در قرون وسطى پديد آمد و منتشر گشت.

سه انجيل متى و مرقس و لوقا هر يك شرح مختصرى از زندگانى و تعليمات و مرگ و قيام مسيح را دارند ولى انجيل يوحنا مختصرى از اتفاقات مهم مربوط به زندگى مسيح را دارد باضافه تعليمات روحانى و اوامر او كه در ساير اناجيل بدان توجهى نشده است .

و يكى از اناجيل انجيل «برنابا» است كه پاپ جلاسيوس كه بسال 492 ميلادى بر تخت پاپى نشست آن را تحريم نمود بدين جهت كه آن با ديگر اناجيل مخالف بود زيرا آن انجيل كشته شدن مسيح و غفران ذنوب محض درآمدن به دين مسيح را رد مىكرد، و به آمدن پيغمر اسلام تصريح داشت. اين انجيل قرنها ناپديد بود تا در قرن 16 ميلادى اسقفى به نام «فراموينو» يك نسخه آن را به زبان ايتاليائى در كتابخانه «اسكوتز» پنجم بدست آورد و در آستين خود پنهان كرد و در فرصتهاى مناسب آن را بدقت مطالعه كرد و در پرتو آن به اسلام هدايت يافت و در اوائل قرن 18 نيز نسخهاى از آن به زبان اسپانيائى به دست آمد و پس از آن توسط دكتور «منكهوس» به زبان انگليسى ترجمه شد و بسال 1908 دكتر خليل سعادت آن را به زبان عربى ترجمه كرد و اخيراً دانشمند ارجمند حيدر قلى خان سردار كابلى آنرا به فارسى ترجمه نمود و در كرمانشاه بچاپ رسيد. (قاموس قرآن)

حضرت رضا (ع) در آن جلسه بحث و مناظره كه مأمون ترتيب داده بود به جاثليق گفت: هيچ مىدانى اين اختلاف كه در انجيل ديده مىشود از كى شروع شده؟ گفت: نمىدانم، فرمود: همان روزى كه انجيل (به دست يهود) ناپديد شد، ملت نصارى نزد علماى خود آمدند و گفتند: حال كه عيسى كشته شد و انجيل را هم از دست داديم و شما علماى ما هستيد از انجيل چه داريد؟ لوقا و مرقابوس گفتند: هيچ واهمه نداشته باشيد كه انجيل در سينه ما است و تمامى اسفار آن را به شما خواهيم رساند و شما كليساها را خالى مگذاريد. سپس لوقا و مرقابوس و يوحنّا و متّى دور هم نشستند و اين انجيل را ساختند و در اختيار شما گذاشتند در صورتى كه اين چهار نفر شاگردان شاگردان اول (مسيح) بودند...

اَنحاء :

اِنحاء :

اِنحدار:

اِنحراف:

به «ارتداد» و «الحاد» و ديگر واژههاى مربوطه در اين كتاب رجوع شود.

اِنحسار :

اِنحسام :

اِنحِصار:

اِنحِطاط:

اِنحِلال:

انحناء:

اِنحِياز :

اِنخِداع:

اِنخِراط:

اِنخِرام:

اِنخِزال:

اِنخِساف :

اِنخِفاض:

اِنخِلاع:

اِنخِناق :

اَند (فارسى):

اِنداء:

اَنداد:

اندازه:

در حديث رسول خدا (ص) آمده كه خداوند پنجاه هزار سال پيش از خلقت آسمانها و زمينها و به روزگارى كه عرش سلطنتش بر آب بود، اندازههاى آفريدگان را معين نمود. (بحار:57/207)

از امام باقر (ع) سؤال شد: قدر و منزلت چه كسى بيش از همگان است؟ فرمود: آنكس كه براى دنيا در نزد خود ارج و منزلتى قائل نباشد. (بحار:78/188)

اندازهگيرى در معيشت:

اَندام :

اَندايش:

اِندِثار:

اَندَر:

اَندَر:

اِندِراس:

اندرز:

1 ـ (و اذ قال لقمان لابنه و هو يعظه يا بنى...) ; اى رسول ما! اين را متذكر شو كه لقمان در مقام پند و اندرز بفرزند خويش (چنين) گفت: اى فرزندم! هرگز به خدا شرك مورز كه شرك ستمى بس بزرگ است (كه آدمى به خود روا مىدارد) . (لقمان:13)

اى فرزندم! (اقم الصلوة...) ; نماز را بپاى دار و مردمان را به نكوكارى وادار و از بدكارى بازدار و (در اين راه) بر هر چه به تو رسد شكيبا باش كه اين روش از امورى است كه بايستى در برابر آن مصمم بود. (و لا تصعّر خدّك للناس و لا تمش فى الارض مرحا) ; و هرگز از روى تكبر و ناز از مردم رخ متاب و در زمين با غرور و تبختر گام بر مدار كه خدا هيچ متكبر خودخواه را دوست ندارد. (و اقصد فى مشيك ...) ; در رفتارت ميانهرو باش و سخن آرامگو كه (داد و فرياد زدن هنر نباشد و) زشتترين صدا صداى خران است (كه مىكوشند آواى خويش را بلندتر سازند).

اما بعد، پشت كردن دنيا از من (كه مىبينم از عمرم جز اندكى نمانده) و هجوم آوردن روزگار به من و روى آوردن آخرت به من مرا بر اين داشت كه همّ و غم خود را به خويشتن مصروف دارم و بجاى اينكه به فكر ديگران باشم به خود بپردازم، از اين رو فكر و انديشهام براستى دست يارى به من داد و مرا از هواى نفس باز داشت و با صراحت به من فهماند كه خود را باش، و مرا به مسئلهاى جدى متوجه ساخت كه بازى در آن راه ندارد، و حقيقتى كه دروغ در آن آميخته نشده است .

اى فرزندم! تو را اكيدا سفارش مىكنم كه همواره خدا را مدّ نظر داشته و فرامين و دستوراتش را مراقب و مواظب باشى، و دل خويش را به ياد او و چنگ زدن به ريسمان (طاعت) او آباد دار و چه رابطهاى استوارتر و محكمتر از رابطهاى است كه ميان تو و خدا باشد اگر تو بدان ملتزم باشى؟!

اى فرزندم! چون خود را پير و سالخورده يافتم و ديدم ناتوانى و سستيم در افزايش است به اندرز به تو مبادرت جستم و مطالبى را به پيش چشمت نهادم مبادا اجلم در رسد و هنوز آنچه را كه درباره تو به دل داشتم به تو نرسانيده باشم، يا چنانكه در تنم كاستى و سستى پديد آمده در انديشهام (نيز) كاستى پديد آيد، يا خواهشهاى نفسانى و گرفتاريهاى دنيا آمادگى تو را از دست من بربايد آنگاه تو مانند شتر سركش شوى (و ديگر من به تو دست نيابم) و (اين را بدانكه) دل نوجوان همچون زمين خالى است كه هر تخمى در آن بپاشى بپذيرد، از اين رو پيش از اينكه دلت سخت گردد و خردت (بشئون زندگى) گرفتار آيد به ادبت شتافتم تا با جديت تمام بكار خويش روى آورى و محصول آزمون و تجربه آزمون كنندگان بكار بندى كه (در اين صورت) از رنج آزمايش بى نياز شده و آنچه را كه ما دنبال كرديم آماده بنزد خود بيابى.

و چون كار تو را كار خود و امور مربوط به تو را مربوط به خود دانستم آنگونه كه يك پدر مهربان بايد چنين باشد لذا به ادب و تربيتت مصمم شدم كه تو امروز در آغاز عمر و زندگى هستى و نيتى سالم و دلى پاك دارى، و بر اين شدم كه ابتدا تو را به كتاب خدا و تأويل آن و شرايع و احكام اسلام و حلال و حرام آن آگاه سازم و جز آن به چيز ديگر نپردازم...

و بدان اى فرزندم! كه كسى خدا را چون پيغمبر (ص) معرفى ننموده، و از او خبر نداده چنانكه پيغمبر (ص) خبر داده، پس او را به پيش قراولى بپذير و پيشواى نجات خويش قرار ده، و (بدانكه) من در نصيحت و اندرز تو هيچ چيزى فرو گذار ننمودم و تو هرگز در فكر و انديشه براى (سود) خودت بپايه فكر و انديشهاى كه من درباره تو كردهام نخواهى رسيد هر چند سعى و كوشش نمائى.

اى فرزند! در (روابط اجتماعى و) آنچه بين تو و ديگران است خود را ترازو قرار ده، پس براى ديگرى بپسند آنچه را براى خود مىپسندى، و آنچه را براى خود نمىپسندى براى او نيز مپسند، و چنان كه نمىخواهى به تو ستم شود تو نيز به ديگرى ستم روا مدار، و نيكى كن چنانكه دوست دارى به تو نيكى شود، و آنچه را كه از ديگران زشت مىدانى از خود نيز زشت دان، و آنچه تو از مردم درباره خود توقع دارى در آن مورد تو نيز به توقع مردم جامه عمل بپوشان، و آنچه را كه نمىدانى مگو گرچه دانستنيهايت اندك باشد، و آنچه را كه دوست ندارى ديگران درباره تو بگويند تو نيز درباره آنان مگوى.