ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

از عايشه نقل است كه چون ابراهيم بمرد پيغمبر (ص) آنقدر بگريست كه اشك بر محاسنش جارى شد . عرض شد : يا رسول الله شما از گريه بر مردگان نهى مىنمائيد و خود گريه مىكنيد ؟! فرمود : اين گريه نيست ، ترحم است و كسى كه ترحم نكند بر او ترحم نشود . (بحار:22/151)

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم مردى دانشمند وعالم به لغت وشعر بود . مىگويند روزى در محضر او شخصى از شخص ديگر سخن به ميان آورد وگفت او ناخوش است و «يريد ان يموت» (مىخواهد بميرد) . حاضران از جمله «مىخواهد بميرد» به خنده افتادند ، ولى ابراهيم گفت اين تعبير درست است زيرا خداوند در باره ديوارى كه نزديك به سقوط بود فرموده است : (يريد ان ينقض)(مىخواهد بيفتد ـ سوره كهف ، 77) . ابوعمرو بن العلاء دانشمند واديب معروف كه در آن جمع حاضر بود برخاست وبر سرش بوسه داد . هنگامى كه در بصره در اختفاء بسر مىبرد ، در خانه مفضل ضبى كه از علماء وراويان شعر عربى وزيدى مذهب بود مىزيست . اوراق ويادداشتهاى او را مطالعه كرد وقصايدى انتخاب كرد وكتابى از آن پرداخت . اين همان كتاب شعر معروف است كه به نام «اختيار المفضل» يا «المفضليات» معروف است . خود مفضل گفته است كه پس از قتل ابراهيم اين كتاب را به نام خود منسوب ساخت وقصايد ديگرى بر آن افزود كه جمعاً 128 قصيده شد (در آغاز هفتاد قصيده بود) . مفضل در خروج ابراهيم با او همراه بود وابراهيم به مناسبتهايى چند شعر خوانده است كه مفضل از آن اطلاعى نداشته است . قتل ابراهيم ظهر روز دوشنبه 25 ذيقعده سال 145 ق اتفاق افتاد . وسرش را روز سهشنبه پيش منصور بردند . (دائرةالمعارف تشيع)

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

ابراهيم :

على بن اسباط گويد : به حضرت رضا(ع) عرض كردم : مردى به نزد برادرت ابراهيم آمده و او به آن مرد گفته: پدرت (امام كاظم «ع») نمرده (چنانكه فرقه واقفه مىگفتند) حضرت فرمود : سبحان الله ! پيغمبر (ص) مىميرد وموسى بن جعفر (ع) نمىميرد ؟ بخدا قسم كه او مرده چنانكه پيغمبر (ص) مرده ، ولى خداوند تبارك وتعالى از روزى كه پيغمبر (ص) از دنيا رفته تاكنون توفيق پيروى اين مذهب حق را به فرزندان عجم داده وفرزندان خود پيغمبر(ص) را از اين دين محروم مىكند . من در همين ذيحجه كه گذشت مبلغ هزار دينار به او دادهام كه وى در وضع بدى بسر مىبرد وحتى مىخواست زنانش را طلاق دهد وبندههايش را آزاد كند . ومن همچنان از او مىكشم آنچنان كه يوسف از برادرانش كشيد. (بحار : 49 / 232)

ابراهيم :

ابراهيم:

ابراهيم:

ابراهيم :

ابراهيم خليلالرحمن :

مرحوم فيض در تفسير صافى مىگويد : ممكن است بگوئيم كه : پدر ابراهيم چنانكه از ظاهر قرآن وروايات برمىآيد آزر بوده ولى او (همانند ابوطالب) محض مصلحت ايمان خويش را پنهان مىداشته ومحاجه وى با ابراهيم حسب تبانى خاصى بوده ميان او وابراهيم كه بظاهر به مردم چنين نشان دهند .

زادگاهش «كوثى ربى» يا «اور» از توابع بابل عراق بحدود دو هزار سال پيش از ميلاد وبروايت امام كاظم(ع) روز اول ذيحجه بوده ، همسرش ساره وهمسر لوط : ورقه يا رقيه دختران لاحج بودهاند كه وى نيز مقام نبوت را داشته ولى رسول نبوده .

همسرش ساره كه خاله زادهاش نيز بوده داراى احشام وحيوان فراوان وكشتزارهاى وسيع بوده كه همه دارائى خود را به ابراهيم تمليك نمود ، ابراهيم به نگهدارى اين ثروت كمر بست ، مال وثروت او روز بروز رو به فزونى نهاد آنچنان كه در آن سرزمين كسى در مال وثروت به وى نمىرسيد .

اما ابراهيم آنروز در رحم مادر بود ولى حملش آشكار نبود ، وچون هنگام زادنش نزديك شد مادر ابراهيم همسر را گفت : من بيمارم و مىخواهم از تو بكنارى روم . وى به غارى رفت وابراهيم را بزاد ، او را پاكيزه ساخت و به قنداقى پيچيد ودر غار رها ساخت وسنگى به درب غار نهاد وبه خانه بازگشت ، خداوند در انگشت او شير قرار داد كه مىمكيد وگهگاه مادر به وى سركشى مىكرد ، ابراهيم رشدى فوق العاده داشت، پس از سيزده سال كه در غار بماند روزى كه مادر به ديدارش رفته بود چون خواست از غار بيرون رود به دامن مادر آويخت وگفت: مرا با خود بيرون آر . مادر گفت : فرزندم ! اگر سلطان بداند كه دراين روزگار بدنيا آمدهاى تو را خواهد كشت . اما ابراهيم بيرون آمد ، واين در حالى بود كه خورشيد غروب كرده بود ، چشمش به ستاره زهره افتاد ، گفت: اين است خداى من . چون زهره غروب نمودگفت : اگر اين خدا بودى از جاى خويش منتقل نشدى وپنهان نگشتى وگفت : (لا احب الآفلين) وچون به مشرق نگريست ماه را ديد كه طلوع كرده، گفت : اين است خداى من كه از آن بزرگتر است . ولى چون آن را نيز ثابت نيافت وپس از ساعاتى پنهان شد گفت : اگر خداوند خود مرا به خويش هدايت ننمايد در ميان گمراهان بمانم . وچون بامداد شد وخورشيد از افق سر برون آورد گفت : خداى من اين است كه از همه بزرگتر است . وچون آن نيز بجاى خود نماند وپس از اندى به افق پنهان گشت پرده از پيش چشم ابراهيم بكنار رفت وملكوت آسمان را مشاهده نمود واين كلمات را بزبان راند : (يا قوم انّى برىء مما تشركون انّى وجّهت وجهى للذى فطرالسماوات والارض حنيفا وما انا من المشركين ) ، در اين حال مادر بيامد و او را به خانه برد .

وچون ابراهيم به خانه آمد وچشم پدر به وى افتاد گفت : اين كيست كه به اين سن وسال در اين مملكت ميزيد با اينكه سلطان دستور قتل چنين كودكانى را داده ؟! مادر گفت : اين فرزند تو است كه پيش از سيزده سال ، از من زاده است . آزر گفت: چه كنيم اگر سلطان از اين امر خبردار شود ما را از خود براند (چه وى سمت وزارت نمرود را داشت) . مادر گفت : آسوده خاطر باش كه اگر شاه از اين واقعه بى خبر ماند چه بهتر واگر آگاه شود پاسخش را من مىدهم .

ابراهيم هر روزه پيرامون خدا پرستى با قوم بحث مىنمود ، آنان با وى ستيز مىكردند، ابراهيم مىگفت : (اتحاجونى ...)(با چون منى كه خدايم هدايت نموده مىستيزيد ؟! ومن از بتهايتان هراسى ندارم جز آنجا كه خدا بخواهد كه او بهر چيزى آگاه است) سپس گفت : (وكيف اخاف ...)(چگونه من از خدايان ساختگى شما بترسم وشما از اينكه چيزى ناچيز را شريك خدا
پنداشتهايد بيم نداريد ؟! پس كداميك از من وشما به امن وامان نزديكتريم : من كه خدا
را بندگى مىكنم يا شما كه بت ميپرستيد ؟)

نمرود وهمراهان از عيدگاه بازگشتند وبتها را بدين وضع ديدند ، نمرود گفت : چه كسى با خدايان چنين كرده ؟ گفتند جوانى است بنام ابراهيم كه مدام بتها را به بدى ياد مىكند و او فرزند آزر است ، نمرود آزر را احضار نمود وبه وى گفت : تو به من خيانت كردهاى كه فرزندت را از من پنهان داشتهاى! آزر گفت : اى شاه گناه از مادر او است كه پنهانش نموده ، من به وى اعتراض كردم او گفت : پاسخ شاه را من مىدهم . نمرود مادر را بخواند وبه وى گفت : چرا چنين كردى ؟! مادر گفت : اى پادشاه من اين كار را بصلاح رعيت تشخيص دادم چه من ديدم تو با اين فرمان نسل رعيت را قطع مىكنى ، نزد خود گفتم : من اين كودك را نگه مىدارم اگر او همان بود كه شاه در جستجوى آن است به شاه بسپارم تا او را بكشد ، وگرنه فرزندى براى ما بماند ، اكنون كه بدان دست يافتهاى آنچه صلاح بدانى همان كن . شاه سخن او را پسنديد واز آن پس دست از كشتار بكشيد .

امام صادق (ع) فرمود : فرعونِ ابراهيم (نمرود) ويارانش مردمان بى خردى بودند كه چنين انديشيدند ، ولى فرعونِ موسى ويارانش مردمى انديشمند بودند ، زيرا هنگامى كه او با ياران خود در امر موسى مشورت نمود گفتند : او وبرادرش را مهلت ده وجادوگران را از هرجا گردآور .

خداوند به آتش وحى نمود كه بر ابراهيم سرد وسلامت شو . ابراهيم در ميان آتش به آرامى جاى گرفت وبنشست ، نمرود چون اين صحنه بديد گفت : هر كه بخواهد ايمان آورد سزد كه به خدائى چون خداى ابراهيم ايمان آرد .

نمرود چون خود را در برابر ابراهيم ، بيچاره ديد بر اين شد كه او را از كشورش اخراج كند واموالش را مصادره نمايد . ابراهيم كه بر اين تصميم آگاه شد گفت : حال كه مىخواهيد ثروتم را از من بستانيد عمرم را كه در راه گرد آوردن آن مصرف كردهام به من بازگردانيد. نمرود امر او را به قاضى خود محول ساخت ، قاضى حكم كرد كه مال ابراهيم را كه در كشور شما بدست آورده براى شما باشد وعمرش را كه در تحصيل آن مايه گذاشته به وى بازگردانيد. نمرود گفت : پس او ومالش را آزاد كنيد كه از اين سرزمين بيرون رود چه اگر وى در اينجا بماند دينتان را تباه سازد .