را به تن مى كرده اند. در حديث آمده كه لباس هميشگى پيغمبر اسلام پنبه بود و جز در موقع ضرورت از لباس پشمينه و موئينه استفاده نمى كرد. (بحار: 10/89)

نقل است كه صوفيان ـ در موقعى كه حضرت رضا (ع) بناچار منصب ولايتعهدى را از مأمون پذيرفته بود ـ به حضرت رضا(ع) عرض كردند: اكنون كه حق به مقرّ خويش قرار گرفته و منصب زعامت مسلمين به شما كه شايسته ترين كس به اين مقام مى باشيد ، واصل شده ايجاب مى كند به لباس پشمينه كه لباس زاهدان است ملبس گرديد. حضرت فرمود: «واى بر شما ! آنچه كه از پيشواى مسلمين خواسته است همانا عدل و داد است، و چون سخنى مى گويد، راست بگويد و چون حكمى مى راند ، به عدالت حكم كند و اگر وعده اى مى دهد ، به وعده خويش وفا نمايد، خداوند متعال مى فرمايد: (قل من حرّم زينة الله التى اخرج لعباده و الطيبات من الرزق...). (بحار:10/351)

رسول خدا (ص): «اى اباذر! در آخر الزمان گروهى باشند كه در زمستان و تابستان پشمينه بپوشند و خويشتن را بر ديگران ممتاز دانند، چنان كسانى را ملائكه آسمان و فرشتگان زمين لعنت كنند». (بحار:77/93)

نقل شده كه حضرت رضا (ع) لباس خزّ (كه فاخرترين و نرم ترين لباس آن روز بود) بر روى لباس پشمينه (كه پوشاكى خشن است) مى پوشيد، روزى يكى از صوفيان نادان كه لباس خز را بر تن آن حضرت ديد به حالت اعتراض گفت: تو خويشتن را از اهل زهد و تقوى مى پندارى و در عين حال لباس عيّاشان به تن مى كنى؟! حضرت لباس خزّ را به كنار زد و لباس پشمين زيرين را به وى نشان داد و فرمود: اين براى خدا و اين هم براى مردم (كه مردمان، دين اسلام را دين زندگى بشناسند). (بحار: 83 /22)

پشم حيوان حلال گوشت را مى توان در حال نماز پوشيد، ولى نماز در لباسى كه از پشم حيوان حرام گوشت باشد باطل است. پشم مردار طاهر است. (كتب فقهيه)

پشمينه:

پشه:

از امام صادق (ع) نقل است كه فرمود: اينكه خداوند در آيه (ان الله لا يستحيى أنْ يضرب مثلا ما بعوضة) به پشه مثل زده ، بدين سبب است كه پشه با كوچكى حجم بدنش همه اعضاء فيل را با بزرگى اندامش دارد بعلاوه دو بال نيز اضافه دارد و خداوند بدين مثل مؤمنان را به صنعت دقيق خود در آفريده هايش متذكر مى سازد. (بحار:9/64)

نقل است كه يكى از مردم عراق حكم خون پشه را از عبدالله بن عمر پرسيد، وى در جواب گفت: اينها را ببينيد كه از من حكم خون پشه مى پرسند در حالى كه همين مردم عراق بودند كه خون فرزند پيغمبر بريختند و آنها را غمى نبود، و من ، خود از رسول خدا شنيدم كه فرمود: «حسن و حسين دو ريحانه منند از اين دنيا». (سفينة البحار)

پَشيز:

پشيمان:

پشيمانى:

امام صادق (ع): «كسى كه زبان خويش را در اختيار نداشت پشيمان شد». (بحار:75/396)

پَگاه:

به «بازار» رجوع شود.

اميرالمؤمنين (ع): «پگاه از خواب برخاستن موجب سلامتى و طول عمر مى باشد» (بحار:62/26)

پُل:

پيغمبر اكرم (ص): «زكات ، پل اسلام است، هر كه آن را بپردازد از پل صراط بگذرد». (بحار: 77 /40)

پَلاس:

پَلاسيدن:

پلك:

پلنگ:

پَِلَّه:

پَليد:

پليدى:

پُليس:

پناه:

معصوم (ع): «سه خصلت است كه اگر در وجود مسلمانى بود وى در پناه خداوند است و در روز قيامت او را در سايه خويش مى دارد و از وحشت روز بزرگ ايمن مى دارد ، آنكس كه به ديگران آن دهد كه خود از ديگران توقع دارد، و كسى كه دست از پا خطا نكند (به هيچ كارى دست نزند) تا اين كه بداند گامى كه مى نهد در راه طاعت خداوند است يا در راه معصيت او، و كسى كه عيبى را از برادر دينى خويش نگيرد مگر اينكه نخست آن عيب را از خود بزدايد». (بحار: 78/136)

اميرالمؤمنين (ع): «هميشه در همه امورت خويشتن را به پناه پروردگار درآور، كه اگر چنين كنى به پناهگاهى محكم و استوار ، پناهنده گشته اى». (غرر الحكم)

پناه دادن:

امام صادق (ع) فرمود: «خداى را در ميان آفريده هايش بندگانى است كه ديگر بندگان در گرفتاريهايشان به آنان پناه برند، آنهايند كه روز رستاخيز در امان خدا باشند».

از امام باقر (ع) روايت شده كه: «روزگارى ، مرد مؤمنى در كشور حاكمى ستمگر و جبار مى زيست. مؤمن مورد خشم حاكم قرار گرفت. بناچار از آنجا بگريخت و به سرزمين كفر روى آورد و در آنجا به خانه مردى مشرك وارد شد، آن مشرك وى را در پناه حمايت خويش درآورد و به گرمى از او پذيرائى نمود و نوازشش كرد. چون آن مشرك را مرگ فرا رسيد خداوند عزوجل به وى فرمود: به عزت و جلالم سوگند كه اگر در بهشتم جائى براى مشرك مى بود تو را در آن جاى مى دادم كه بهشت را بر مشرك حرام ساخته ام اما اى آتش او را بترسان ولى آزارش مده. و هر روزه غذاى او در آنجا تأمين مى شود». راوى عرض كرد: از بهشت؟ فرمود: «از هر جا كه خدا خود بخواهد». (بحار:8/314)

از امام صادق (ع) روايت شده كه : «هر گاه پيغمبر (ص) سپاهى را به جنگ اعزام مى نمود از جمله سفارشات حضرت به فرمانده سپاه ، اين بود كه اگر مسلمانى يكى از مشركان را كه جزء سپاه دشمن است مهلت و پناه دهد وى در پناه آن مسلمان خواهد بود تا اينكه قرآن را بشنود، اگر اسلام آورد كه در اين صورت برادر شما باشد وگرنه او را به مأمن خودش برسانيد».

پناهگاه:

پنبه:

پنج:

رسول خدا (ص): «پنج چيز است كه اگر سفرهاى دور و دراز نيز در طلب آنها بكنيد به گوهرهائى مانند آن دست نيابيد: بنده خدا جز از گناه خود از هيچ چيز نترسد، بنده خدا جز از خداى خويش به هيچ كس اميد نبندد، كسى كه به مطلبى آگاهى ندارد اگر درباره آن از او سؤال شد شرم نكند كه بگويد: (نميدانم و) خدا داناتر است، كسى كه نمى داند از پرسش و آموزش استنكاف نورزد، و صبر در سازمان ايمان به منزله سر است در ميان اعضاء بدن، و آنكس كه صبر ندارد ايمان ندارد». (بحار: 2 /11)

از امام صادق (ع) رسيده كه فرمود : «پنج حادثه پيش از ظهور قائم (عج) به وقوع پيوندد: خروج يمانى ، خروج سفيانى، نداى آسمانى ، فرورفتگى زمين در بيابان و كشتن نفس زكيه».

در حديث است كه: «پنج كس خوابشان نبرد: كسى كه بدين تصميم بود كه خون كسى را بريزد، و كسى كه مال و ثروت فراوانى دارد و فرد امينى را ندارد كه آن را اداره كند، و كسى كه بر سر مال دنيا به مردم بهتان و افترا مى بندد، و كسى كه مال زيادى از او مطالبه كنند و وى تهيدست باشد، و كسى كه دلباخته كسى بود كه بيم فراق او را داشته باشد».

امام صادق (ع) فرمود: «پنج چيز است كه اگر كسى فاقد يكى از آنها بود همواره در كمبود معيشت ، و عقلى از سر پريده ، و دلى به اندوه فرو رفته ، بسر بَرَد: سلامتى بدن، امنيت، فراخى روزى، انيس موافق كه آن عبارت است از همسر شايسته و فرزند صالح و دوست نيكو سيرت».

از حضرت رسول (ص) روايت شده كه فرمود : «از پنج كس مهما أمكن بايد دورى جست: جذامى و پيس و ديوانه و زنا زاده و بيابان نشين». (سفينة البحار)

پنج تن:

پنج شنبه:

پنج نوبت:

پَنجه:

پند:

پندار:

پند گرفتن:

(هو الذى اخرج الذين كفروا من اهل الكتاب من ديارهم لاول الحشر...) ; آن خدا بود كه كفار اهل كتاب (يهود بنى نضير) را براى اولين بار از ديارشان بيرون راند و هرگز شما مسلمانان ، گمان نمى برديد آنها بيرون روند و آنها قلاع محكم خويش را در برابر قهر خدا نگهبان خود مى پنداشتند تا اينكه عذاب خدا از آنجا كه گمان نمى بردند بدانها فرا رسيد و آنچنان رعبى به دلشان افكند كه خانه هاشان را به دست خود و به دست مؤمنان ويران ساختند. اى هوشياران از اين حادثه پند و عبرت گيريد . (حشر: 2)

اميرالمؤمنين (ع) فرمود: «شما از پيشينيان پند گيريد پيش از آنكه پسينيان از شما پند گيرند» (غرر). و فرمود: «سعادتمند كسى است كه از ديگران پند گيرد و پند پذير بود» . (بحار:10/89)

پَِنهان:

امام صادق (ع): «همانا شيعه راستين كسى است كه...از مردمان به كنار بوده، پنهان از آنان زندگى كند ...» . (بحار:68/179)

پنهان داشتن:

در حديث ديگر از آن حضرت آمده كه: «هر كه يك شب بيمار شود و در آن شب آن بيمارىرا به خود بپذيرد خداوند عبادت شصت سال در نامه عملش ثبت نمايد. راوى گويد: عرض كردم: چگونه آن را به خود بپذيرد؟ فرمود: «از درد خويش به نزد كسى شكايت ننمايد». (وسائل الشيعه: باب 3 از ابواب احتضار)

روايت شده كه حضرت ختمى مرتبت در يكى از غزوات، در بين راه بر منطقه دشمن اشراف يافتند، ناگهان صداى لشكريان به تهليل و تكبير بلند شد، حضرت فرمود: اى مردم! آرام باشيد، شما كسى را (خدائى را) مى خوانيد كه نه ناشنوا است و نه از شما غايب و پنهان است، شما شخصى را نام مى بريد كه شنوا و به شما نزديك و با شما همراه است». (مجمع البيان: 4/661)

حسن بصرى گويد: روزى در منى به خدمت امام باقر (ع) بودم ناگهان خبر رسيد كه يكى از بيت قريش مرده است. حضرت فرمود: «برخيز به تشييع جنازه اش رويم». چون به قبرستان رسيديم حضرت فرمود: «مى خواهى پنج خصلت به تو بياموزم كه همه آنها از صفات نيكند و معلوم است كه نيكى ، آدمى را به بهشت مى برد؟» عرض كردم: آرى. فرمود: «اگر مصيبتى به تو روى آورد آن را پنهان دار و از ديگران پوشيده دار
و همچنين صدقه اى را كه مى دهى آنچنان به پنهانى بده كه اگر به دست راست دادى دست چپت خبردار نشود ...» . (بحار:69/390)

و نيز از آن حضرت آمده كه فرمود : «سه خصلت است كه اگر كسى فاقد آنها باشد بايستى براى هميشه از او نوميد بود: آنكه در پنهانى از خدا بيمناك نباشد و آنكه در پيرى از اعمال ناروايش دست برندارد و آنكه از عيب شرم نكند». (بحار 72/193)

پنير:

عبدالله بن سليمان گويد: از امام باقر (ع) درباره پنير سؤال نمودم. حضرت فرمود: «مرا از غذائى پرسيدى كه آن را دوست دارم». در آن حال درهمى به غلامش داد و فرمود: برو پنير بخر. سپس دستور داد نهار آوردند و من نيز با حضرت به صرف طعام مشغول شدم، پنير نيز در ميان سفره بود و حضرت از آن تناول نمود و ما نيز از آن خورديم. (بحار: 46/304)

محمد بن سماعه از پدرش نقل مى كند كه گفت: از امام صادق (ع) شنيدم كه فرمود: «پنير نيكو لقمه اى است ; دهان را گوارا مى سازد و غذاى پيش از خود را هضم مى كند و اشتها آور است، و هر كه بنا نهد اولِ هر ماه از آن بخورد ، مى توان گفت به چيز ديگرى (از درمان) نيازمند نباشد». (بحار:66/105)

پُود:

پودنه:

پُور:

پُوران:

پورياى ولى:

درباره شرح زندگى و رويدادهاى مربوط به اين چهره، افسانه هاى بسيار به جاى مانده كه هر يك به گونه اى درباره شجاعت و توانمندى و قدرت بازو و تسلط او به فنون بسيار در كُشتى حكايت دارد. ولى مهمترين داستانهاى مربوط به اين چهره پهلوانى، داستانهائى است كه درباره شخصيت معنوى و توانائيهاى روحى و بزرگواريها و گذشتها و مردانگيهاى او نوشته شده است. چنانكه او براى نشكستن دل پيرزنى كه براى پيروزى پسرش در نبرد با پورياى ولى دست دعا برداشته بود، در صحنه نبرد و كشتى، به راحتى خود را تسليم آن پهلوان مى سازد تا دل مادر او را شاد كند.

احترام به پيش كسوت (كهنه سوار)، ندادن دشنام، فاسق نبودن، دروغ نگفتن، ترك نماز نكردن، محبت به مردم، دلگرم ساختن نوخاسته، اينكه از درآمد هر معركه بايد به كهنه سوار و دستياران سهم پرداخت كند. پهلوان در هر شهر نبايد بيش از چهار فصل بماند تا نوخاسته ها را مجال ابراز وجود بدهد.

آنيم كه پيل برنتابد لت مابر چرخ زنند نوبت دولت ما

آنم كه دل از كون و مكان بركندموز خوان جهان به لقمه اى خرسندم

اشكم چو انار دانه مى بين و مپرسبر من ستم زمانه مى بين و مپرس