شطرنج :

زرارة بن اعين عن ابى عبدالله (ع) انه سُئَل عن الشطرنج و عن لعبة شبيب ... فقال : « ارديتک اذا ميز الله الحق و الباطل مع ايها تکون » ؟ قال : مع الباطل . قال : « فلا خير فيه » (وسائل : 17 / 319) . و عن ابى الربيع الشامى عن ابى عبدالله (ع) قال : سُئل عن الشطرنج و النرد ، فقال : « لا تقربوها » (وسائل : 17 / 320) . و عنه (ع) : « بيع الشطرنج حرام و اکل ثمنه سحت و اتخاذها کفر و اللعب بها شرک و السلام على اللاهى بها معصية و کبيرة موبقة ... » . (وسائل : 17 / 103)

ابو بصير از امام صادق (ع) روايت کند که فرمود : فروختن (دستگاه) شطرنج حرام و مصرف بهاى آن بدترين نوع صرف حرام ، و نگهدارى آن کفر ، و بازى با آن (بمنزله) شرک و سلام کردن بکسى که با آن بازى کند گناه بزرگ هلاک کننده است و کسى که دست خود را به آن آلوده سازد چون کسى است که دستش را بگوشت خوک آلوده کند که تا دستش نشويد نماز ندارد ، و کسيکه به آن نگاه کند بمنزله کيس است که بفرج مادرش نگريسته باشد ، و آنکه به آن بازى ميکند و کسى که در آن حال به وى مينگرد و آنکه به وى در حال بازى سلام ميکند هر سه در گناه برابرند . (بحار : 79 / 234 و 44 / 299)

شَطَط :

عن ابى جعفر (ع) : « انّ عليا قضى فى امرأة تزوجها زوجها على حکمها فاشتطّت ، فقضى انّ لها صداق نسائها و لا وکس و لا شطَطَ » : امير المؤمنين (ع) درباره زنى که شوهرش حين ازدواج ، مقدار مهرش را به نظر خود آن زن محوّل نموده ، و آن زن در اين باره ستم روا ميدارد (و مهرى بيش از حدّ معمول توقع دارد) ، چنين قضاوت فرمود که مهر چنين زنى به مقدار مهر زنان همترازش ميباشد ، نه از حقش کاسته گردد و نه به حق شوهر تجاوز شود . (مستدرک : 15 / 77)

شَطن :

شَظّ :

شَظّ (مصدر) :

شَظاظ :

شِظاظ :

شَظايا :

شَظى (با الف آخر) :

شَظِية :

شَعّ :

شَعائِر :

شِعاب :

شِعار :

امير المؤمنين (ع) : « اجعلوا طاعة الله شعارا دون دثارکم ... » (نهج : خطبه 198) .

آن حضرت در نعت بندگان خالص خداوند : « اولئک قوم اتخذوا الارض بساطاً و ترابها فراشا و ماءَها طيبا و القرآن شِعارا و الدعاء دثارا » . (نهج : حکمت 104)

شِعار :

امير المؤمنين (ع) فرمود : پيغمبر (ص) دستور داد پيش از جنگ شعار دهيد و بايستى شعارتان نامى از نامهاى خدا باشد .

شُعاع :

شَعب :

شُعَب :

شعب : ( به کسر شين و بضم نيز آمده) :

شعب ابى طالب که به قول ياقوت حموى در اصل به نام شعب ابى يوسف معروف بوده : شکاف کوهى است در شهر مکه ، همان جا که پيغمبر (ص) و بنى هاشم به آن پناه بردند . زمين شعب ملک عبدالمطلب بود که اواخر عمر هنگامى که چشمش ضعيف شده بود آن را ميان فرزندان قسمت نمود و پيغمبر (ص) سهم پدرش عبدالله را سهيم گشت .

برخى به غلط قبرستان حجون را که حضرت ابوطالب ديوارى بدور آن کشيد که از خطر هجوم دشمن در امان باشند .

داستان شعب ابى طالب و پناهندگى پيغمبر (ص) به آن تحت حمايت حضرت ابى طالب از اين قرار بوده است :

« عهد نامه »

دوران پناهندگى شعب را برخى مورخين چهار سال و بعضى سه سال نوشته اند .

شعبان :

امام صادق (ع) فرمود : روزه شعبان ذخيره روز قيامت بنده است و هر بنده اى که در ماه شعبان زياده روز بگيرد داوند امر معيشت او را سامان بخشد و شرّ دشمن را از او دفع کند ... پيغمبر (ص) فرمود : شعبان ماه منست و ماه رمضان ماه خدا است ، هر که يکروز را از ماه من روزه دارد من در قيامت شفيع او خواهم بود و هر که دو روز از آن روزه دارد گناهان گذشته اش بخشوده شود و هر که سه روز آن را روزه دارد به وى گفته شود که عمل را از سر گير .

امام صادق (ع) فرمود : روزه شعبان آنقدر فضيلت دارد که بسا کسى دستش بخون نا حق آلوده شده باشد روزه شعبان او را سود دهد و سبب آمرزش او شود .

حضرت رضا (ع) فرمود : شب نيمه شعبان جمع زيادى از دوزخ آزاد گردند و گناهان بزرگ بخشوده شود ، در ان شب بذکر خدا و استغفار و دعا بپردازيد که دعا در آن مستجابست .

پيغمبر (ص) فرمود : هر که شب عيد و شب نيمه شعبان را بعبادت زنده بدارد دلش نميرد در روزى که دلها بميرند .

شعبده :

شُعبَة :

شَعبى :

شُعث :

شَعَث :

شَعَث :

شعر (بفتح يا کسر شين) ، شُعور :

شَعر :

شِعر :

از حضرت رسول (ص) آمده که فرمود : بسا شعر که حکمت باشد .

از امام صادق (ع) رسيده که فرمود : هر که درباره ما بيت شعرى گويد خداوند در بهشت براى او خانه اى بنا کند .

ابوطالب قمى گويد : به امام جواد (ع) نامه نوشتم که مرا اجازه دهد جهت پدرش حضرت رضا (ع) مرثيه بخوانم ؛ حضرت در پاسخ نوشت براى من و پدرم نوحه سرائى کن . کميت شاعر گويد : بنزد امام باقر (ع) رفتم و عرض کردم : يابن رسول الله اشعارى درباره شما سروده ام که دوست دارم در محضرتان بخوانم . فرمود : آخر اين روزها ايام البيض است (و شعر در ايام مبارکه شايسته نباشد) ! عرض کردم : شعر من در خصوص شما است . فرمود : پس بخوان . من بخواندن اين قصيده پرداختم ـ که يک بيتش اين است :

       و الدهر ذو صرف و الوان

اذا العين قرّت فى الحياة و انتم

مررت على قبر الحسين بکربلا

على بن جعفر گويد : از امام کاظم (ع) پرسيدم آيا روا است که در مسجد شعر خوانده شود ؟ فرمود : اشکالى ندارد . (بحار : 76 و 77 و 79 و 10 و 26 و 45)

به بعضى از حضرات ائمه معصومين سلام الله عليهم اشعارى نسبت داده اند که به نمونه اى از آنها متعرض مى شويم :

« نمونه شعر امير المؤمنين »

       و سخطا برضوان و نارا بجنّة

الا ايها الموت الذى ليس تارکى ارحنى فقد افنيت کل خليل

       ارحنى فقد افنيت کل خليل

       کانک تسعى نحوهم بدليل

«نمونه شعر امام حسين (ع) »

فلو عشت  طوّفت من الغرب الى الشرق

           (بحار : 78 / 123) 

« نمونه شعر امام سجّاد (ع) »

       عليم حکيم نافذ الامر قاهر

       فکلّ عزيز للمهيمن صاغر

       و انت الى دار المنية صائر

و ان نلت منها غبّه لک ضائر

روايت است که امام باقر (ع) فرمود : کسى که خدا را شناخت هرگز او را نافرمانى نکند ، سپس اين دو فرد شعر سرودند :

       هذا لعمرک فى الفعال قبيح

       انّ المحب لمن احب مطيع

گويند بازرگاين با امام صادق (ع) دوست بود و مکرّر بنزد حضرت ميآمد ، اتفاقا وى ورشکست شد ، روزى بخدمت حضرت آمد و از وضع خود شکوه نمود .

فلا تجزع و ان اعسرت يوما

و لا تيأس فان اليأس کفر

و لا تظنن بربک ظنّ سوء

       (بحار : 78 / 203)

« نمونه شعر امام کاظم (ع) »

محمد بن يحيى بن ابى عباد از عمويش نقل ميکند که گفت شنيدم از حضرت رضا (ع) که اين شعر ميخواند و آنحضرت کمترى شعر ميخواندند :

       و المنايا هنّ آفات المل

       و الزم القصد و دع عنک العلل

       حلّ فيه راکب ثمّ رحل

اذا کان دونى من بليت بجهله

و ان کان مثلى فى محلّى من النهى

و ان کنت ادنى منه فى الفضل و الحجي

مأمون گفت : چه نيکو شعريست ، چه کسى اين شعر را سروده ؟ فرمود : يکى از جوانهاى خودمان . مأمون گفت : بهترين شعرى که درباره سکون در برابر نادان و گله نکرده از دوست بياد دارى بگو .

انّى ليهجرنى الصديق تجنّبا

و اراه ان عاتبته اغريته

و اذا بليت بجاهل متحکّم

اوليته منّى الکسوت و ربّما

مأمون گفت : نيکو شعرى بود ، چه کسى آنرا سروده ؟ فرمود : يکى از جوانهاى خودمان . مأمون گفت : بهترين شعرى را که ياد دارى درباره اينکه کسى بخواهد دشمن خود را رام سازد و او را دوست کند بگو .

و ذى غلّة سالمته فقهرته

و من لا يدافع سيآت عدوّه

 و لم ار فى الاشياء اسرع مهلکا

مأمون گفت : چه نيکو شعريست ، چه کسى گفته ؟ فرمود : يکى از جوانهاى خودمان . مأمون گفت : بهترين شعرى که درباره کتمان راز بياد دارى بخوان . فرمود :

           فيا من رأى سرّ ايصان بان ينسي

           فينبذه قلبى الى ملتوى حشا

           خواطره ان لا يطيق له حبسا

از اشعار منسوب به امير المؤمنين (ع) خطاب به ابى بکر :

           فغيرک اولى بالنبى و اقرب

           فکيف بذلک و المشيرون غيب

قاضى ميبدى شافعى در شرح ديوان منسوب به امير المؤمنين (ع) ص 405 ـ 407 و قندوزى حنفى در ينابيع المودة ص 68 از امام على بن احمد واحدى و او از ابو هريره نقل نموده که جمعى از اصحاب رسول خدا (ص) از جمله ابوبکر و عمر و عثمان و طلحه و زبير و فضل بن عباس و عمار و عبدالرحمن بن عوف و ابوذر و مقداد و سلمان و عبدالله بن مسعود درجائى نشسته بودند و هر يک از آنها منقبتى که پيغمبر درباره وى فرموده بود باز ميگفت ، در اين حال على (ع) بر آن جمع وارد شد از آنها پرسيد : شما در چه سخنى بوديد ؟

لقد علم الاناس بانّ سهمي

و احمد النبى اخى و صهرى

و انى قائد للناس طرّا

و قاتل کل صنديد رئيس

و فى القرآن ألزمهم و لائى

کما هارون من موسى اخوه

لذاک اقامنى لهمُ اماما

فمن منکم يعادلنى بسهمي

فويل ثم ويل ثم ويل

و ويل للذى يشقى سفاهاً

(الغدير : 2 / 32)

اذا اشتملت على اليأس القلوب

و اوطنت المکاره و اطمأنّت

و لم ير لانکشاف الضر وجه

اتاک على قنوط منک غوث

و کل الحادثات اذا تناهت

از شعبى نقل شده که آن حضرت درباره کسى که از مصاحبت مردى به رنج آمده بود فرمود :

و اياک و اياه

حليما حين اآخاه

اذا ما هو ما شاه

مقاييس و اشباه

اذا ما هو حاذاه

(تاريخ الخلفاء سيوطى : 201)

شُعراء :

شُعَراء :

شعرانى :

الجواهر و الدر الکبرى + الجواره و الدرر الوسطى .

اليواقيت و الجواره فى بيان عقائد الاکابر (در تصوف) . (معجم المطبوعات مصر و يادداشت مؤلف)

شِعراى يمانى :

شَعشَعانى :

شَعشَعة :

شَعف :

شَعَف :

شُعله :

شُعلَه :

شَعو :

شُعوبية :

دين اسلام دين برادرى و برابرى است .

1 ـ قيام سياسى مانند قيام ابو مسلم که بالنتيجه به تشکيل دولتهاى مستقل ايرانى منتهى شد .

3 ـ قيام اجتماعى و ادبى که بوسيله دسته اى به نام شعوبيه صورت گرفت . ظهور اين دسته از عهد اموى است و اينان در آغاز کار عبارت بودند از گروهى که بر غرور و خود پسندى عربها و تحقير ساير اقوام به ديده انتقاد مى نگريستند و مى گفتند که اسلام با چنين فکرى مخالف است و تفاخر بين احزاب و قبايل را ممنوع و به حکم آيه فوق برترى را از راه تقوى دانسته است و چون اين دسته به آيه شريفه مذکور استدلال واستناد مى کردند آنان را شعوبيه خواندند .

اصطلاح شعوبيه ـ اين اصطلاح از عهد بنى عباس مشهور گشت و درعهد بنى اميه با وجود ظهور آنان نام شعوبيه بديشان اطلاق نمى گشت .

شعوبيه از اوايل رن دوم تا چهارم بشدت مشغول تبليغ افکار و عقايد خود بودند و شعراى بزرگ ايرانى در ترويج شعوبيه شعرها ساختند چون خريمى و متوکلى در قصيده اى که يعقوب ليث براى خليفه فرستاد چنين گفت :

و حائز ارث ملوک العجم

هلموا الى الخلع قبل الندم

لأکل الضباب و رعى الغنم

شَعوَذَة :

شعور :

شعور حيوانات :

از امير المؤمنين (ع) آمده که فرمود : چون صداى درازگوش و سگ بشنويد از شيطان رجيم پناه بريد که آها ميبينند و شما نمى بينيد .

فرمود : پرنده بحسّ و شناخت خود از سى فرسخى و به کشش روزيش از بيش از سى فرسخى بخانه صاحبش باز ميگردد . (بحار : 76 / 175 و 65 / 22)

شعيا :

در حديث مناظره حضرت رضا (ع) با علماى اديان آمده که آن حضرت به جاثليق نصرانى فرمود : شما نصارى از کتاب شعيا پيغمبر چه اطلاعى داريد ؟ وى گفت : من حرف حر آن ميدانم . حضرت خطاب به او و نيز به رأس الجالوت فرمود : « اى مردم من عکس درازگوش سوار را که لباس نور بتن داشت و نيز شتر سوار را که نورش بسان نور ماه ميدرخشيد ديده ام » ؟ آنها گفتند : آرى اين سخن شعيا ميباشد . سپس فرمود : در همين تورات فعلى شما آمده که شعيا گفت : « دو سوار را ديدم که نورشان زمين را روشن ميساخت يکى بر درازگوش سوار بود و ديگر بر شتر » اين درازگوش سوار و شتر سوار کيست ؟ راس الجالوت گفت : نميدانم . (حضرت فرمود : اما درازگوش سوار عيسى (ع) و اما شتر سوار محمّد (ص) ميباشد ... (بحار : 14 / 162)

شعيب :

شعيب نابينا بود و هر گاه پيغمبر اسلام از او نام ميبرد وى را خطيب الانبيا ميخواند که وى در وعظ و ارشاد قومش زبانى گويا و بليغ داشته و خداوند او را بقوم ايکه ، اهل مدين مبعوث نمود و آنان که کافر بودند در فراخى نعمت و فراوانى ارزاق مى زيستند چنانکه از امام صادق (ع) آمده : اينکه شعيب بقوم خود گفت : « انّى اراکم بخير » مرادش اين بود که قيمت اجناستان ارزان است . و آنان در داد و ستد کم فروشى ميکرد و اموال يکديگر را تباه ميساختند .

روزى اصحاب امير المؤمنين (ع) به وى عرض کردند : ما را داستاين از گذشتگان گوى . فرمود : شعيب پيغمبر قوم خود را بپرستش خدا خواند و در اين راه رنجها برد تا پير و فرسوده گشت سپس از آنها غايب شد و پس از مدتى بصورت جوانى بنزد آنها بازگشت و مجدداً بدعوت پرداخت . آنها گفتند : آن روز که تو پير بودى ما سخنت را نپذيرفتيم چگونه گفتار چون تو نوجوان بپذيريم ؟!و حضرت اين داستان را مکرر ميگفت .

از امام باقر (ع) روايت شده که خداوند به شعيب وحى نمود : صد هزار نفر از قومت عذاب خواهم کرد ، چهل هزار از بَدان و شصت هزار از نيکان . عرض کرد : پروردگارا نيکان بچه سبب عذاب شوند ؟ فرمود : زيرا آنان با بدان سازش نمودند و در مورد خشم من بخشم نيامدند . (بحار : 12 / 382)

شعيب :

شَعير :

شَعِيرَة :

شَغار :

شَغاف :

شغال :

شَغَب :

شَغب :

شَغر :

شَغف :

شَغل :

« من نظر فى عيب نفسه شغل من عيب غيره » . (بحار : 77 / 284)

شُغُل :

شَفّ :

شَفا :

شِفاء :

و فرمود : خود را شفا دهيد به آنچه که خداوند خود را بدان ستوده و مدح کرده پيش از اين که آفريدگانش او را بستايند و آن « الحمدلله » و « قل هو الله احد » است ، پس هر که قرآن او را شفا ندهد او را شفائى نباشد . (کنزالعمال : حديث 28104)

در حديث از شفاجوئى به آبهاى گرم معدنى نهى شده از جمله چيزهايئى که در حديث شفا بخش آمده عسل و ريزه طعام و نيمخورده مؤمن ميباشد . (سفينة البحار)

شَفاعت :

شفاعت نيک ، چنان که شفاعت درباره مظلومى در دفع ظلم از او ، و يا اصلاح و سازوارى دادن ميان دو مسلمان باشد . و شفاعت بد ، مانند سخن چينى نمودن يا وساطت کردن در گذشت نمودن حاکم از حدّى از حدود شرعية و از اين قبيل . به « وساطت » رجوع شود .

و اما شفاعت از نظر اهل سنت و جماعت :

جاء فى حديث الشفاعة : « فيقول الله ـ عزّوجل ـ شفعت الملائکة و شفع النبيون و شفع المؤمنون و لم يبق الّا ارحم الراحمين فيقبض قبضة من النار فيخرج منها قوما لم يعملوا خيرا قط ... » الخ . (الموسوعة الفقهية : 26 / 132)

پيغمبر اکرم (ص) فرمود : (در قيامت) آنقدر شفاعت کنم و آنقدر مرا بشفاعت بخوانند که گويم : پروردگارا ! اجازه ده درباره هر گوينده « لا اله الّا الله » شفاعت نمايم . ندا آيد که اين کار نه ترا رسد و نه هيچ کس ديگر را ، اين بمن مربوط است .

و فرمود در قيامت پنج شفيع بشفاعت برخيزند : قرآن و رحم (براى آنکس : صله آن را رعايت کرده باشد) و امانت و پيامبرتان و خاندان او .

و فرمود : به شفاعت يکتن از افراد امتم بيش از افراد قبيله بنى تميم به بهشت روند .

و فرمود : نخستين شفاعت کننده در قيامت پيامبرانند و سپس علماى و سپس شهدا . (کنزالعمال)

« روايات شفاعت از طريق شيعه »

بشر بن شريح بصرى گويد : بامام باقر (ع) عرض کردم : اميد بخش ترين آيه قرآن کدام آيه است ؟ فرمود : جماعت (دانشمند محل) شما در اين باره چه ميگويند ؟ گفتم : آنها اين آيه را اميد بخش ترين ميدانند « يا عبادى الذين اسرفوا على انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله » (اى بندگان که درباره خويش ستم را از حد گذرانده ايد از رحمت خدا نوميد مرگديد) .

محمد بن ابراهيم بن کثير گويد : ما جمعى بعيادت ابونواس رفتيم که وى بيمار بود و بهمان مرض از جهان درگذشت . عيسى بن موسى هاشمى به وى گفت : تو اکنون در اخرين روز از روزهاى دنيا و نخستين روز از روزهاى آخرت ميباشى و بين تو و خدا گناهانى است (ابونراس با اينکه شيعه مذهب بود بدربار عباسيان عمرى بعياشى گذرانده بود) توبه کن . ابو نواس گفت : مرا برخيزانيد و تکيه ام دهيد .

سماعة بن مهران (يکى از ياران نيک امام) بر امام صادق (ع) وارد شد ، حضرت به وى فرمود : اى سماعه از نظر اين مردم بدترين گروه کدام گروه ميباشد ؟ عرض کرد : آنها ما شيعه را بدترين گروه ميپندارند .

از آن حضرت رسيده که هر مؤمن را پنچ وقت بود در قيامت که در آن پنج ساعت به شفاعت برخيزد . نيز از آن حضرت آمده که زاير امام حسين (ع) در قيامت صد تن از کسانى را که مستحق دوزخ بوند شفاعت نمايد .

از رسول (ص) روايت شده که فرمود : شيعه على (ع) را کوچک مپنداريد که يکى از آنها ميتواند بشمار دو قبيله ربيعه و مضر (دو تيره پر جمعيت عرب) شفاعت نمايد .

امام صادق (ع) فرمود : چون روز قيامت شود خداوند ، عالم و عابد را را بصحنه آرد ، چون هر دو برابر خدا باستند به عابد گفته شود به بهشت رو ولى عالم را گويند بدين سب که مربّى مردم بودى آنها را شفاعت کن .

امام صادق (ع) فرمود : مؤمن در قيامت همه افراد خانواده اش را شفاعت کند حتى خدمتکار خويش را .

شُفافَة :

شفتالو :

شفتى :

شَفرة :

شَفع :

روايت شده که در رکعت اول نماز شفع بعد از حمد سوره « قل اعوذ برب الفلق » و در رکعت دوم سوره « قل اعوذ برب الناس » خوانده شود (وسائل : 6 / 133) . در روايت ديگر آمده که در هر دو رکعت پس از حمد سه بار « قل هو الله احد » خوانده شود . (وسائل : 4 / 55)

شُفعَة :

شفعه به بيع اختصاص دارد ، پس اگر مالى به صلح يا هبه يا يکى ديگر از معاملات جز بيع به ديگرى منتقل شد شريک نميتواند اخذ به شفعه کند .

اِعمال حق شفعه ، ميتواند بگفتار باشد ، چنان که بگويد : حق شفعه خويش را عملى ساختم ، يا شفعه ام را گرفتم ، و مى تواند به عمل باشد ، چنان که مبلغ ثمن را به مشترى تسليم کند .

شريک ، محض اطلاع بر وقوع بيع مى بايست به مطالبه شفعه اقدام ورزد ، پس اگر با علم و اطلاع بيش از قدر متعارف به اخذ شفعه اهمال و تأخير نمود حقش ساقط است .

حق شفعه به موت شريک به وارث منتقل مى رگدد . (تحرير الوسيله)

شَفَق :

در روايات منقول از حضرات ائمه معصومين ، شفق به سرخى مغرب معنى شده است . مالک ، شافعى ، اوزاعى و غيره نيز چنين معنى کرده اند ، ولى ثعلب آن را سفيدى افق معنى کرده و ابو حنيفه همين را اختيار نموده است . فرّاء گويد : شنيدم از عربى که مى گفت : اين لباس سرخ است مانند شفق . (مجمع البحرين)

شَفَقَت :

شفوف :

شَفَة :

تثنيه آن شفتين و شفتان ، و جمع آن شِفاه است . « الم نجعل له عينين * و لسانا و شفتين » (بلد : 9)

شَفَهِية :

شَفى (با الف آخر) :

شَفير :

و عنه (ص) : « الا و من تولى عرافة قو حبسه الله ـ عزوجل ـ على شفير جهنم بکل يوم الف سنة و حشر يوم القيامة و يداه مغلولتان الى عنقه ، فان قام فيهم بامرالله اطلقه الله ، و ان کان ظالما هواه الله فى نار جهنم و بئس المصير » . (بحار : 75 / 343)

شَفيع :

امير المؤمنين (ع) : « لا شفيع انجح من التوبة (بحار : 6 / 19) . « الشفيع جناح الطالب » . (ربيع الابرار : 2 / 508)

شَفيق :

شَقّ :

شَقّ :

رسول الله (ص) : لو لا ان اشقّ على امّتى لأمرتهم بالسواک مع کلّ صلاة : اگر نه اين بود که امتم در مشقت قرار گيرند همانا به آنها دستور مى دادم که هنگام فرا رسيدن هر نماز واجب ، دندانهاى خود را مسواک کنند . (بحار : 76 / 126)

شِقّ :