تَجويز:

تَجويع:

تَجويف:

تَجَهُّز:

تَجَهُّم:

تَجهيز:

تَحابّ:

رسول الله (ص): «لا تزال امتى بخير ما تحابّوا و ادوا الامانة و اجتنبوا الحرام و قروا الضيف و اقاموا الصلاة و آتوا الزكاة...» (بحار:69/394)

تَحاتُت:

تَحاسُد:

تَحاكُم:

تَحالُف:

تَحامُل:

تَحامِى:

تَحاوُر:

تَحَبُّب:

تَحبِيب:

عن على بن الحسين (ع): «اوحى الله الى موسى: حبّبنى الى خلقى وحبّب خلقى الىّ. قال: يا رب! كيف افعل؟ قال: ذكّرهم آلائى ونعمائى ليحبّونى ...» . (بحار:2/4)

تَحبير:

تَحبيس:

تَحت:

تَحتُ الحَنَك:

تَحَتُّم:

تَحَجُّر:

تَحجير:

حق تحجير، محدود به وقت معينى نيست بلكه بر حسب اوضاع و احوال و امكنه متفاوت است. به هر حال اگر تحجير كننده در مدتى كه تعيين آن موكول به نظر عرف و حاكم است، زمينى را كه تحجير كرده احياء ننمود حقش ساقط گرديده و مى شود آن را از او انتزاع نمود.

تَحَدِّى:

تَحديث:

عبيدالله بن هلال گويد: از حضرت رضا(ع) شنيدم مى فرمود: من دوست دارم كه مؤمن محدّث باشد. عرض كردم: محدث چه كسى است؟ فرمود: آن كه به وى فهمانيده شود (در غيب به وى تفهيم گردد). (بحار:1/161)

امام صادق (ع): «كان على (ع) محدّثا و كان سلمان محدّثا». قال (أبو بصير): قلت: فما آية المحدّث؟ قال: «يأتيه ملك فينكت فى قلبه كيت و كيت». (بحار: 22 / 326)

به «مصحف فاطمه» در اين كتاب نيز رجوع شود.

تَحديد:

تَحذير:

قرآن كريم: (و يحذّركم الله نفسه و الى الله المصير). (آل عمران: 28)

تَحَرُّز:

تَحَرُّف:

تَحَرّى:

تحرّى: (در اصطلاح شرع) طلب چيزى از عبادات و احكام است در مقامى كه نتوان حقيقت را دريافت، كه بايد براى به دست آوردن آن مكلف، تحرّى (جستجو) كند، و در موقعى كه مأيوس شد، عمل به ظن كند (كشاف اصطلاحات الفنون:1/436). مانند تحرّىِ قبله.

تَحرير:

تَحريش:

تَحريص:

تحريض:

تَحريف:

تَحريف قرآن:

اين نوع تحريف، در قرآن آمده كه در روايات متعدده از آن نهى شده و مرتكب اين امر، مورد توبيخ پيشوايان دين بوده است; از جمله در كتاب كافى از امام باقر(ع) روايت شده كه فرمود: از جمله خيانتهائى كه در كتاب خدا روا داشتند، اين بود كه حروف آنرا ضبط نمودند ولى حدود و مرزهايش را تحريف (و جابجا) كردند، آنان قرآن را روايت كنند ولى (معانى و احكام) آنرا رعايت نكنند. مردم نادان را از اينكه آنان قرآن را صحيح و مضبوط مى خوانند، خوش آيد اما دانشمندان از اينكه آنان معنى قرآن را رعايت نمى كنند اندوهگين گردند.

خير، قرآن به يك كيفيت نازل شد چنانكه امام باقر (ع) فرمود: «انّ القرآن واحد نزل من عند واحد و لكن الاختلاف يجىء من قبل الرواة» . (اصول كافى كتاب فضل القرآن)

و اما در مورد استدلال به آيه اى كه كلمه اى اينچنين را در برداشته باشد ـ در صورتى كه از آيات احكام باشد ـ به چنين آيه به تنهائى نتوان تمسك جست; مگر اينكه از معصوم، روايتى دالّ بر تعيين يكى از آن دو قرائت، آمده باشد.

4 ـ تحريف، به معنى زيادت در قرآن، كه گفته شود «بخشى از اين قرآن موجود، قرآن نيست»، چنين تحريفى به اجماع و اتفاق همه مسلمين در قرآن رخ نداده و به ضرورت مسلمين، چنين احتمالى در قرآن باطل و غلط است.

شگفت اينكه بعضى از علماى سنت، منكر اين شده اند كه در مذهب سنت، چنين قولى باشد; در صورتى كه احاديثى بدين مضمون در كتب معروف حديث آنان به چشم مى خورد كه نمونه اى از آنها اين است:

2 ـ طبرانى به سند موثق از عمر بن خطاب، روايت كند كه قرآن مشتمل بر يك ميليون و بيست و هفت هزار حرف بوده; در صورتى كه قرآن فعلى يك سوم اين مقدار نيست و بنابر اين بيش از دو سوم قرآن افتاده است. (مسند احمد حنبل : 2/40)

4 ـ عروة بن زبير از عايشه روايت كند كه مى گفت: سوره احزاب در عهد پيغمبر(ص) به دويست آيه خوانده مى شد ولى چون عثمان، قرآنها را گرد آورد به بيش از اين كه اكنون هست، دست نيافت. (اتقان:2/40)

و اما استدلال بر عدم تحريف قرآن علاوه بر اينكه بزرگان شيعه كه مقارن عصر معصومين مى زيسته اند ـ مانند شيخ صدوق و سيد مرتضى ـ آن را يك امر واضح و اصل مسلّم مى دانسته اند و بقول سيد مرتضى، علم ما به اجزاء و آيات قرآن، كمتر از علممان به اصل قرآن نيست; زيرا كتابى كه نظم امور و شئون مسلمانان و سرنوشت ابدى آنان در آن ثبت بوده و زندگى دنيا و آخرت آنان، به آن بستگى داشته چگونه از آن مواظبت نكرده و آن را از خاطر مى برند؟! و در صورتى كه كتاب سيبويه در نحو نزد اهل ادب، آنچنان مضبوط است كه اگر يك جمله از خارج در آن گنجانده شود اهل فن متوجه مى شوند كه آن خارج از سبك كتاب است; و يا فلان ديوان شعر، اگر شعرى از شاعر ديگر در آن نوشته آيد اهل خبره تشخيص مى دهند كه اين شعر از آن شاعر نيست ولى مسلمانان كه جان و مال و هستى خود را فداى قرآن نمودند ، نمى دانستند كه مقدار و كيفيت آيات و كلمات و سبك قرآن چگونه بوده است؟! خير، قرآن در عهد پيغمبر (ص) جمع آورى و مدون بوده و به روايات زياد ، آمده كه قرآن در زمان آن حضرت تدريس مى شده و عدّه بسيارى ، تمام قرآن را حافظ بوده اند و معروف است كه جماعتى از صحابه ، مانند عبدالله بن مسعود و ابى بن كعب ، چند بار قرآن را به نزد پيغمبر (ص) از اول تا آخر خوانده اند كه مبادا در آن اشتباهى باشد. علاوه بر اين مى توان اين مطلب را به چند دليل ثابت نمود :

2 ـ اخبار ثقلين كه به طرق سنى و شيعه به حدّ تواتر رسيده و پيغمبر (ص) در آن حديث ، قرآن و عترت را تا قيامت قرين يكديگر قرار مى دهد و مسلمانان را به التزام و تمسك به آن دو ، و پيروى از محتويات قرآن و گفتار و كردار عترت فرمان مى دهد، و تا قرآن و عترتى در ميان مسلمانان نباشد و تا اين دو را سالم به مسلمانان نسپرده باشد ، چگونه آنان بدين دستور عمل توانند؟! و آيا جا ندارد كه مسلمانان بگويند: كدام قرآن؟!

4 ـ چرا على (ع) پس از اينكه به خلافت ظاهرى رسيد و زعامت مسلمين را به دست آورد، قرآن ـ تحريف شده ـ به حال اول باز نگرداند ; در صورتى كه اين از وظائف اوليه آن حضرت بوده است ؟! و مى بينم آن حضرت همين قرآن را عملاً امضا نموده و مدار عمل ، قرار مى دهد. آن هم على (ع) كه آن قدر در بازسازى و ترميم خرابيها و اصلاح مفاسد گذشته شدت عمل بخرج مى دهد كه در امر بيت المال مى فرمايد: به خدا سوگند اگر اموال مسلمين بى مورد به مصرف مهر زنى و يا بهاى كنيزى رفته باشد ، آن را به بيت المال برمى گردانم چگونه در امر تغيير قرآن چنين تصميمى نمى گيرد؟! و از اينجا معلوم مى شود كه «مصحف على» ـ كه در روايات زيادى آمده آن حضرت مصحفى خاص داشته و جامع تمامى احكام بوده ـ در تبيين ، و توضيح ، تأويل و تفسير آيات بوده ، نه اينكه آيات و كلماتى بيش از قرآن موجود ، باشد وگرنه پس از به قدرت رسيدنش مى توانست همان را در اختيار عموم قرار دهد... (ملخص از البيان)

تَحريك:

تَحريم:

تحريم الجمع: حرام بودن جمع ميان دو خواهر در نزد يك شوهر.

تحريم بالزنا: حرام شدن زن به مرد ، در اثر يك زنا، چنان كه اگر مردى با زنى زنا كند ازدواج با دختر آن زن براى آن مرد ، حرام است (مسئله اختلافى است).

تحريم باللعان: حرام شدن مرد ، بر زوجه خود پس از اجراى تشريفات لعان. به «لعان» رجوع شود.

تحريم بالوطى: حرام شدن زنى بر مردى، به علت انجام عمل شنيع (وطى) ميان دو مرد، چنان كه هر گاه مردى ، مرد ديگر را وطى كند، وطى كننده حق ازدواج با خواهر آن مرد وطى شده را ندارد.

تَحريم:

تَحريمة:

تَحَسُّر:

اميرالمؤمنين (ع) ـ در بيان آفرينش شگفت طاووس ـ : «و قد يتحسر من ريشه و يعرى من لباسه...» . (نهج : خطبه: 165)

تَحَسُّس:

بعضى گفته اند: تجسّس ، جستجو از عيوب مردم و تحسّس ، گوش فرا دادن به سخنان مردم است. (مجمع البيان)

تَحسين:

امام باقر (ع) ـ در بيان كيفيت تصرف شيطان در اراده بشر، ذيل آيه (ثم لآتينهم من بين ايديهم) ـ : «افسد عليهم امر دينهم بتزيين الضلالة و تحسين الشبهة». (بحار:63/ 152)

تَحَشُّد:

تَحَشِّى :

تَحشِيد :

تَحشِيَة :

تَحَصُّن:

تَحصِيص :

تَحصيل: