تسبيح:

تسبيح به اين معنى كه از ابزار متعبدين به شمار مى آيد ، در صدر اسلام متداول و معمول بوده چنانكه در احاديث ذيل ملاحظه مى كنيد:

از امام كاظم (ع) روايت است كه فرمود: شيعه ما از چهار چيز بى نياز نباشد...و تسبيحى از قبر حسين (ع) كه داراى سى و سه دانه باشد كه چون آن را به دست بگرداند و بدان ذكر خدا كند به عدد هر دانه ، چهل حسنه در نامه عملش ثبت گردد و اگر آن را بدون ذكر به دست داشته باشد بيست حسنه برايش نوشته شود. (بحار: 85 / 340)

ابراهيم ثقفى گويد: حضرت زهراء (س) در ابتدا تسبيحى از نخ پشمين داشت كه آن را گره هاى متعدّد زده بود و بدان ورد مى كرد، و پس از شهادت حمزه (ع) از خاك قبر او تسبيحى ساخته بود و مردم نيز از آن حضرت پيروى مى كردند و پس از شهادت امام حسين (ع) مردم از تربت آن حضرت تسبيح ساختند و بدان ورد مى كردند. (بحار:85 / 333)

تسبيحات اربعة:

هر چند يكى از فصول چهارگانه آن تسبيح است ولى مجازاً هر ذكر خدا را تسبيح گويند.

از امام باقر (ع) روايت شده كه روزى پيغمبر (ص) از جائى مى گذشت ، ديد مردى در باغ خود نهالهائى مى نشاند، حضرت بايستاد و به وى فرمود: مى خواهى تو را به نشاندن درختى راهنمائى كنم كه ريشه اش محكمتر و رشدش بيشتر و ثمرش گواراتر و بادوامتر باشد؟ عرض كرد: آرى ! پدر و مادرم به فدايت. فرمود: در آغاز روز و در آغاز شب خود بگو: «سبحان الله و الحمد لله و لا اله الاّ الله و الله اكبر» كه در ازاى هر تسبيحى ، ده درخت از انواع درختان ميوه در بهشت ، از آن تو شود و اينها باقيات صالحات باشند. (بحار:85/167)

از امام صادق (ع) روايت شده كه روزى پيغمبر (ص) رو به اصحاب كرد و فرمود: سپرهائى را براى خود آماده سازيد. عرض كردند: مگر دشمنى بسوى ما حملهور شده؟ فرمود: نه، ولى در برابر آتش جهنّم (و آن سپر اين است كه) بگوئيد: «سبحان الله و الحمد لله و لا اله الاّ الله و الله اكبر». (بحار:85/171)

تَسَتُّر:

تَسجِيل :

تَسجِيَة:

تَسخير:

تَسخيف:

تَسخيم:

تَسخين:

تَسديد:

تَسَرُّع:

تَسَروُل:

تَسَرّى:

تَسريج:

تَسريح:

تسريع:

تَسرِيَة:

تَسطيح:

فقه الرضا : «و السنّة انّ القبر يرفع اربع اصابع ـ الى ان قال : ـ و يكون مُسَطَّحاً ولا يكون مُسَنَّماً» . (مستدرك:2/346)

تَسطير:

تِسع:

تُسع:

تِسعون :

تَسعير:

تِسعين:

تَسفير:

تَسفيه:

تَسَكُّع:

تَسكين:

تَسَلسُل:

تَسَلُّط:

حضرت سليمان بن داود (ع): آن كس كه بر هوا و هوس خويش تسلط يابد ، شجاع تر و با كفايت تر است از آن كس كه به تنهائى شهرى را به تصرف درآورد (ربيع الابرار:3/94). به «خوددارى» نيز رجوع شود.

تَسَلُّق :

تَسَلُّل :

تَسَلّى:

تَسلِيَت:

رسول خدا (ص): هر كس اندوهناكى را تسليت دهد ، خداوند وى را به لباس تقوى، ملبس گرداند و بر روان وى درود فرستد. (بحار: 82 / 94)

اما بعد ، خداوند اجر و مزدت را (در اين مصيبت) بزرگ كند و صبر و شكيبائى به دلت الهام فرمايد و ما و شما را توفيق شكر عنايت كند ; جان و مال و افراد خانواده ما ، مواهب گواراى خداوند است كه به صورت عاريه در اختيار ما نهاده و تا وقت معينى آنها را از ما باز ستاند و خداوند بر ما مقرر فرموده كه چون بدهد ، حضرتش را سپاس گوئيم و چون (به بازگرفتن آنها) ما را بيازمايد صبر كنيم، فرزند تو از عطاياى پروردگار بوده كه مايه شادى و روشنائى ديدگان تو بوده است و اكنون كه وى را از تو بازگرفته ، در قبالش اجر و پاداشى برايت اندوخته است بدين شرط كه در اين مصيبت صبر كنى و آن را به حساب خدا نهى; زنهار كه بى تابى كنى ، مبادا اجرت ضايع گردد و فردا بر ثواب از دست رفته ات ، افسوس خورى ، كه چون به پاداش اين مصيبت ، نائل شوى خواهى دانست كه اين مصيبت در برابر آن ثواب ناچيز بوده، و بدان كه بى تابى ، هيچ از دست رفته اى را باز نگرداند و قضا و قدر الهى را كه همه اش نيكو و بجاست دفع نسازد; پس بجا و بمورد خواهد بود كه فوايدى كه جايگزين اين مصيبت شده افسوست را برطرف سازد. والسلام. (بحار: 77 / 173)

به «دلدارى» نيز رجوع شود.

تَسليح:

تَسليخ:

تَسليط:

رسول الله (ص): «... اذا نقضوا (الامة) العهد سلّط الله عليهم عدوهم» . (بحار:73/369)

تَسليف:

تَسليم:

به «سلام» رجوع شود.

تَسليم:

قرآن كريم در اين امر ، به كرّات تأكيد نموده و آيات متعدد در اين باره آمده از جمله: (فان حاجّوك فقل اسلمت وجهى لله و من اتبعن) (آل عمران: 20) . (بلى من اسلم وجهه لله و هو محسن فله اجره عند ربه و لا خوف عليهم و لا هم يحزنون)(بقره:111). (فلا و ربك لا يؤمنون حتى يحكّموك فيما شجر بينهم ثم لا يجدوا فى انفسهم حرجا مما قضيت و يسلّموا تسليما). (نساء: 69)

امام باقر (ع) ذيل آيه: (فلا و ربك لا يؤمنون حتى...) فرمود: تسليم در برابر پيغمبر به اين است كه در برابر حكم او قلباً راضى بوده و جز آن را حكم خدا ندانى. (بحار:2/204)

در حديث ديگر فرمود: شايسته ترين كسى كه بايستى در برابر قضاى پروردگار تسليم بود آنكس است كه خداى را شناخته باشد. (بحار: 71 / 141 و 153)

ابن مسكان عن سدير، قال: قلت لابى جعفر (ع): انى تركت مواليك مختلفين، يتبرّأ بعضهم من بعض. قال: فقال: «و ما انت و ذاك؟! انّما كلّف الناس ثلاثة: معرفة الائمة، و التسليم لهم فيما ورد عليهم، و الرد اليهم فيما اختلفوا فيه» . (بحار: 1 / 390)

تَسمِيت :

عن رسول الله (ص) انّه امر بسبع : «عيادة المرضى و اتباع الجنائز و ابرار القسم و تسميت العاطس و نصر المظلوم و افشاء السلام و اجابة الداعى» . (بحار:75/17)

تَسمين:

تَسمِيَة:

تَسَنُّن:

تَسَنُّه:

تَسنيم:

تَسنيم:

قرآن كريم: (و مزاجه من تسنيم * عينا يشرب بها المقربون). (مطففين: 27)

تَسَوُّر:

تَسويد:

تَسويف:

تَسويل:

اميرالمؤمنين (ع): «... و الشبهة على اربع شعب: على اعجاب بالزينة، و تسويل النفس، و تأول العوج، و لبس الحق بالباطل; و ذلك ان الزينة تؤل عن البينة، و تسويل النفس تقحم الى الشهوة ...» . (بحار:68/382)

تَسوِيَة:

قرآن كريم: (ءأنتم اشدّ خلق ام السماء * بناها رفع سمكها فسوّاها)(نازعات: 27 ـ 28). (و نفس و ما سوّاها * فالهمها فجورها و تقواها) (شمس: 7 ـ 8). (انّى خالق بشرا من صلصال من حمإ مسنون * فاذا سوّيته و نفخت فيه من روحى فقعوا له ساجدين). (حجر: 28 ـ 29)

تَسَهُّل:

تَسهيد:

تَسهيل:

تَشابُك:

تَشابُه:

تفتازانى آرد كه تشابه الاطراف نوعى از مراعات نظير است و از محسنات بديعيه و معنويه است، و آن چنان باشد كه كلام ، ختم گردد بدانچه مناسب با ابتداء كلام (بعد) باشد در معنى، و گاه تناسب ظاهر است، مانند: (لا تدركه الابصار و هو يدرك الابصار و هو اللطيف الخبير) كه لطيف مناسب با غير مدرك به ابصار است، و خبير مناسب با بودن او است مدرك اشياء. (مطول: 352)

تَشاتُم:

تَشاجُر:

تَشاحّ :

پيشى گرفتن دو خصم در جدال به خاطر غلبه بر يكديگر. (اقرب الموارد)

تَشافّ :

تَشاكُس:

تَشاكُل:

تَشاوُر:

تَشَبُّث :

تَشَبُّه:

تَشبيب:

تَشبيك:

تَشبيه:

تَشَتُّت :

تَشتيت:

تَشجيع:

تَشَحُّذ:

تَشَحُّط:

تَشَخُّص:

تَشخيص:

تَشَدُّد:

تَشَدُّق:

تَشديد:

تَشديد:

تَشَرُّف:

تَشريح:

تَشريد:

تَشريع:

در تداول خاص متشرعه، امر غير مشروعى را به شرع ، منسوب داشتن، چنان كه امر غير محرّمى را حرام يا عمل غير واجب را واجب شمردن . بدعت نهادن . امر غير دينى را در دين وارد ساختن. اين كار از محرمات و از گناهان كبيره و در حدّ الحاد است. در «كنزالعمال» كه از كتب معروفه حديث اهل سنت است آمده: از حسن بن على (ع) روايت شده كه گفت: عمر بن خطاب چون خواست مردم را از حج تمتع باز دارد، پدرم به وى گفت: تو را نرسد كه
اين كار كنى، زيرا ما با پيغمبر (ص) اين چنين حج نموديم و او ما را منع نكرد. عمر چون شنيد ، از تصميم خويش منصرف گشت. بار ديگر عمر خواست مردم را از پوشيدن جامه هاى بافت حيره ، منع كند، كه آن جامه ها را به رنگ نجس ، رنگ مى كردند، پدرم به وى گفت: تو نمى توانى اين كار را بكنى، زيرا پيغمبر (ص) آن را پوشيده است و ما در عهد او مى پوشيديم و آن حضرت ما را از آن نهى نمى نمود. (كنزالعمال)

تَشريف:

تَشريفات:

تَشريق:

تَشريك:

تَشرين:

تَشطير:

تَشَعُّب:

تَشَعُّث:

تَشَفُّع:

تَشَفّى:

امير المؤمنين (ع): در چه موقع مى توانم عقده ام را بگشايم و نفسم را تشفى دهم؟ آيا موقعى كه از گرفتن انتقام ، ناتوانم؟ كه در اين صورت مردمان به من گويند: اى كاش ! صبر كرده بودى تا توانمند گردى (و با شكست مواجه نمى گشتى)، يا هنگامى كه قادر بر انتقام باشم (و با گرفتن انتقام خاطر خود را تشفى داده باشم)، كه در اين حال به من گويند: اى كاش ! گذشت كرده بودى. (نهج : حكمت: 194)

تَشفيع:

تَشقيق:

تَشَكُّر :

تَشَكُّل:

تَشَكّى :

تَشكيك :